Tydzień z Anime: wtorek

No i pogoda znów się zepsuła – nie wiem o co chodzi z latem w tym roku, ale bynajmniej mi się to nie podoba. Dodatkowo wszędzie słyszę, że mamy się spodziewać srogiej zimy… Dramat jakiś ^^” Najchętniej wpełzłabym z moją kosmiczną alergią (nie wiem na co można mieć alergię we wrześniu – chyba na szkołę :P), albo najlepiej bez niej, do łóżka i się stamtąd nie ruszała, ale cóż – tak dobrze w życiu nie ma ;p

Wracając jednak do milszych tematów :) Zapraszam na dość specyficzny tytuł numer 2~!

Tytuł: Katanagatari
Ilość odcinków: 12
Data premiery: 25 stycznia 2010
Kategoria: Akcja, Dramat, Fantasy, Romans

Opis: Yasuri Shichika, siódmy spadkobierca Kyotoryuu – stylu walki mieczem, gdzie miecza się nie używa – mieszka na małej, odizolowanej od świata wysepce, razem ze swoją starszą siostrą Nanami. Pewnego dnia Shichikę odwiedza kobieta o imieniu Togame, która chce by ten towarzyszył jej w wyprawie po dwanaście mieczy wykutych przez legendarnego mistrza kowalstwa, Shikizakiego Kiki. W ten sposób nasz bohater opuszcza wyspę, którą zwał domem przez ponad 20 lat, by zmierzyć się z dwunastką wojowników władających i chroniących legendarne ostrza Shikizakiego oraz odkryć prawdziwy potencjał stylu Kyotoryuu!

Opinia: Dziś tytuł, który swoją osobliwością poraża praktycznie w każdym aspekcie i choć miałam wrażenie, że nie ma szans, by taka konwencja wpadła w mój gust, to bardzo miło się rozczarowałam :) Dziwność nr 1: styl graficzny. Jak widać na obrazkach, jest on niezwykle minimalistyczny w projekcie bohaterów, nadrabia jednak bardzo jaskrawą paletą barw, co wspólnie dostarcza dość unikalne wrażenia wizualne. Nie żałuje też sobie nietuzinkowych ujęć kamery – czasami wręcz miałam wrażenie, iż oglądam pokaz gry komputerowej ;) Dziwność nr 2: prowadzenie fabuły. Seria ta jest przegadana i to tak, że pójdzie wam w pięty. Co jednak ciekawe – nie uważam tego za wadę. Przy Bakemonogatari mam trochę z tym problem, tu natomiast dialogi wręcz pożerałam z ekranu :) Są bardzo dobrze napisane i fajnie łączą komedię z iście filozoficznymi debatami, które prowadzą czasami bohaterowie. Nie da się też odmówić im inteligencji. Dziwność nr 3: wątek miłosny. Rozbraja totalnie. Togame przychodzi sobie w pierwszym odcinku do Shichiki i wykłada mu swoją ambitną teorię a propos wspólnego podróżowania – cokolwiek by mu nie zaoferowała, zawsze może znaleźć się ktoś, kto przebije jej ofertę, a więc jedyną pewną metodą, że chłopak jej nie zdradzi, będzie łączące ich uczucie, więc… nakazuje mu, by ją kochał i przysiągł ją chronić, tak jak na mężczyznę w związku przystało ^^” Lekko mówiąc, start mają dość burzliwy, ale oglądanie rozwoju relacji między nimi jest naprawdę satysfakcjonujące. Dziwność nr 4: bohaterowie. Shichika to tak oderwana od rzeczywistości postać, że człowiek zaczyna się wręcz zastanawiać, czy on tak na serio, czy tylko sobie żartuje. Ten właśnie nieobyty światowo i emocjonalnie chłopak przechodzi chyba największą przemianę w całym anime – to niesamowite, jak początkowo bez mrugnięcia okiem zabije każdego kto stanie mu na drodze, a tym dalej w las, tym bardziej z „robota” zamienia się w „człowieka”, nabierając bardziej ludzkich odruchów. Wielki plus dla Yoshimasy Hosoyi – jego głos i styl mówienia tylko podkreślają „ekscentryczność” Shichiki ^^ „Strateg” Togame tworzy zaś przyjemny kontrast – ta znów ze swojej głowy korzysta wręcz za dużo ;) Dziwność nr 5: brutalność. Po tak w sumie sympatycznie narysowanym tytule, bynajmniej nie spodziewałam się sporej ilości krwi i mordowania, a tu proszę. Potyczki nie raz i nie dwa razy zakończą się śmiercią, a powiedzonko „trup ściele się gęsto” będzie tu bardzo na miejscu. Dziwność nr 6: Kyotoryuu. No bo jak to tak – walczyć na miecze bez miecza? Pomysł by „samemu stać się mieczem” i walczyć z szermierzami jak równy z równym jest abstrakcyjny, ale naprawdę fajnie zrealizowany. Dziwność nr 7: długość odcinków. Muszę zwrócić na to uwagę, bo osobiście naprawdę się tym faktem zdziwiłam – otóż każdy epizod trwa 50 min, a nie standardowe 25, tym samym na oglądanie trza sobie zarezerwować ciut więcej czasu niż zwykle. Dziwność nr 8: zakończenie. Nietuzinkowe rozwiązania wymagają nietuzinkowej konkluzji. Katanagatari i w tym względzie jest w stanie utrzymać konwencję, od początku do końca będąc oryginalnie przedstawioną banalną opowieścią z niebanalnymi zwrotami akcji, którą albo się pokocha, albo rzuci w kąt po pierwszym odcinku. W mojej opinii definitywnie zasługuje na szansę, ponieważ może was pozytywnie oczarować ^^

Cheers~! :*