Posłowie: Brothers Conflict – wszystko zostaje w rodzinie~

Ilość odcinków: 12
Data premiery: 2 lipiec 2013
Kategoria: romans, shoujo, reverse harem

Nie wiem jak to zrobiłam, że wstałam dzisiaj o 6 rano (jak będziecie czytać tą notkę, to dla was będzie już „wczoraj” ;)), jednak jak mus to mus. Chociaż raz bezproblemowo udało mi się zakwaterować do akademika, więc chyba powinnam uznać to za dobry omen na nadchodzący rok akademicki. Nie zmienia to jednak faktu, że mam teraz trochę zombie-mode, ale spoko, damy radę ;D

Po pierwszym odcinku w ogóle nie miałam zamiaru oglądać tego cudeńka dalej, bo sprawiło bardzo przeciętne wrażenie… jednak jakoś tak wszyscy na około łoczowali, to i ja się w końcu skusiłam. No i tak wyszło, że o dziwo nie uważam tego czasu za stracony ^^

OPIS: Ema Hinata to jedyna córka znanego podróżnika Rintarou Hinaty. Pewnego dnia dziewczyna dowiaduje się, że jej ojciec planuje się powtórnie ożenić – jego wybranką jest odnosząca sukcesy projektantka mody Miwa Asahina. Jako że nasza bohaterka nie chce im przeszkadzać, razem ze swoimi jedenastoma przybranymi braćmi wprowadza się do posiadłości Sunrise Residence (Rezydencji Wschodzącego Słońca). Mieszkanie pod jednym dachem daje początek romantycznym uczuciom pomiędzy Emą a braćmi Asahina.

FABUŁA: Jak to z reverse haremami bywa, fabuła nie jest zbyt ambitna, bo raczej służy wymyśleniu sprzyjającej sytuacji, by wrzucić jedno, zazwyczaj średnio rozgarnięte dziewczę, w objęcia sporej ilości przystojniaków. Nie da się zaprzeczyć, że tak właśnie zaczyna się Brothers Conflict. Nasza bohaterka, w skutek powtórnego ożenku jej ojca, nagle zyskuje 13 przyszywanych braciszków, których spora część oczywiście zapała do niej głębszym uczuciem. Ema, trochę przytłoczona tym faktem z racji na nikłą ilość doświadczenia w stosunkach damsko-męskich, przez kolejne odcinki jest obściskiwana i całowana na milion różnych sposobów przez jej słodkie rodzeństwo . Przyznajmy szczerze – to anime jest totalnie idiotyczne, nierzeczywiste i ogólnie głupiutkie. Po za licznymi wątkami miłosnymi, plot tutaj praktycznie nie istnieje (oprócz backstory kilku kandydatów na przyszłego męża ;)). Do tego ciężko nie puknąć się w głowę i nie zadać sobie tego samego pytania, co przy innych otome, mianowicie „dlaczego Ci wszyscy faceci lecą na tak niejaką dziewczynę?”. Ok, jest w typie jednego, czy dwóch, ale żeby tak wszyscy nagle się w niej kochali? Najbardziej mnie rozbroiły fragmenty, które sugerowały, iż uczuciami darzą ją nawet Ci bracia, którzy przez całą serię zamienili z nią może góra dwa zdania…ALE! Nie wiem czy tylko na mnie to tak działało lecz miałam przy tym anime ubaw, jak na niezłej komedii! XD Czasami to co się działo na ekranie dochodziło do takich abstrakcji, że ciężko było powstrzymać cisnący się na usta chichot ;> Dla mnie to jest naprawdę niesamowite, bo o ile większość tego typu serii wywołuje u mnie przewracanie oczami, tak tutaj śmiałam się w najlepsze, czasami powzdychałam do co słodszych fragmentów i, nie wierzę, że to mówię, naprawdę dobrze się bawiłam ;) Ciekawy fakt – choć to prawda, istnieje gra otome BroCon, tak akurat seria TV oparta jest na light novelkach o tym samym tytule i ponoć nawet jakoś tam się ich fabularnie trzyma.

POSTACIE: W tytule, który nie może pochwalić się skomplikowanymi zawiłościami przeplatających się wątków, najważniejszą rolę grają postacie i tak też prezentuje się to w tym przypadku. Jednakże jest ich tutaj od groma, toteż powyżej skleciłam na szybko mały przewodnik kto jest kim ;) Zamiast jednak zaczynać od tego stada biszów, na początek chcę powiedzieć kilka słów o Emie – niby pisałam wcześniej, że to kolejna sierotka o słabym głosiku, ale na szczęście to nie kopia „wspaniałej” heroiny z Amnesii. Dziewczyna ma np. nietypowe jak na takie bohaterki zainteresowania – otóż zarywa noce przy grach komputerowych XD Do tego na koniec się dość ogarnęła wśród tych sypiących się wokół niej deklaracji odwiecznej miłości. To nawet odświeżające obejrzeć serię, gdzie postać żeńska nie zakochuje się od razu we wszystkich nowych „braciach”, a jest wręcz odwrotnie – pragnie być przez nich traktowana jak rodzeństwo, a nie [mięso ;P] obiekt westchnień. Jednak wracając do przystojniaków – każdy to oczywiście inny typ osobowości, a więc do wyboru, do koloru: możemy przebierać w kurach domowych, podrywaczach, nieśmiałych słodziakach, czy nachalnych dupkach. Co kto lubi ;] Osobiście mój wybór ścieżek w otome kręci się wokół 4 schematów (bo jak wiadomo ciężko stworzyć coś totalnie nowego, więc powielanie motywów jest normalne, ale liczy się to, by mimo wszystko umieć zrobić z tym wzorcem coś sympatycznego ^^): 1) tsundere; 2) megane/inteligent; 3) nieśmiały/niewyrobiony towarzysko; 4) arogant, który okazuje się niezwykle ujmujący. Niespodzianka – 3 z nich się pojawiły i rzeczywiście szubko polubiłam Yuusuke, Azuse i Subaru ^^ W sumie liczyłam, że czwóreczką może będzie Fuuto, ale nie – to po prostu mały gnojek ;p Jest niby jeszcze opcja piąta, która zawsze gdzieś się w tle przewija, czyli motyw „jakiejś choroby” – myślałam, że tu się od niego uwolnię lecz nie ma tak dobrze i jeden z powyższych panów reprezentuje i ten trope (mam chyba jakiś dziwny fetysz hahaha) xD Po za kategoriami bardzo też spodobał mi się Natsume (jakoś nie potrafię go w tej chwili wpisać w żaden stereotyp) i jak na moje oko, to właśnie on ma z Emą największe szanse ^^ Gorąco popieram!

GRAFIKA: I tu się zaczynają schody. Bo o ile we wcześniejszych punktach na wiele da się przymknąć oko z powodu ogólnie pociesznego klimatu i rozbawiającej nas głupoty, tak strona techniczna niestety w większości leży i kwiczy. Te profile. Drogie Duchy, co to miało być?! Już dawno nie widziałam tak tragicznych nosów, a ujęcia z profilu, które jak na złość zdarzały się dość często, wołały o pomstę do nieba, bo tym bardziej eksponowały owe nieszczęsne nochale ;P Ogólny projekt postaci był ładny, to muszę przyznać – bardzo fajnie wyszła sama Ema, a gromada biszów była wystarczająco różnorodna i przystojna. Żeby tylko zawsze tak wyglądali ^^” Tymczasem o ile przybliżenia na twarz wychodziły nieźle, tak wszelkie odsunięcia kamery oddalały bohaterów od oryginalnego designu w sposób wręcz nierozpoznawalny (w takim wypadku pozostaje niezawodny kolor włosów i ubranie :P). Do tego biedne i praktycznie nieistniejące tła – wszystko tonęło w sterylnej bieli i przesadnej prostocie. Już nawet nie wspominam, że wszelkie „sceny akcji”, jak chociażby ujęcia meczu koszykówki, to pokaz statycznych slajdów.

MUZYKA/GŁOSY: Ciężko mi powiedzieć coś o muzyce, bo szczerze mówiąc skończyłam oglądać BroCon dwa dni temu, a w tej chwili nie mogę sobie przypomnieć czy coś W OGÓLE przygrywało w tle. Jeśli tak było, fakt, że o tym nie pamiętam, bynajmniej nie świadczy na korzyść oprawy dźwiękowej powyższego anime :( Za to muszę pochwalić naprawdę fajny OP „BELOVED×SURVIVAL” śpiewany przez Gero, gwiazdkę NicoNico („utaite”, jak określa się tych ludzi, to wykonawcy, którzy wypromowali się poprzez coverowanie znanych piosenek i postowanie ich na serwisie Nico Nico Douga; Piko czy Nano, to przykładowi śpiewacy zaczynający w ten sposób swoją muzyczną karierę [wiem o tym, bo kiedyś przypadkiem wpadłam na sympatyczny cover „Renai Circulation” ^^]). Utwór dynamiczny, popowy i ogólnie łatwo wpadający w ucho – choć niestety towarzysząca mu animacja jak dla mnie jest zbyt prosta – co jak co, ale moim zdaniem opening powinien przyciągać wzrok, ten zaś zdaje się mówić „patrzcie jak bardzo nie chciało nam się z tym bawić” ^^” Trochę szkoda – już chyba nawet OP do gry mi się bardziej podoba (fajne „Affections” :)). Za to ED… Boże, voice aktorzy są fajni i w ogóle, ale nie wszyscy powinni śpiewać… i to nie 14-tu na raz ;p Jeśli jednak pod względem muzycznym mamy zastrzeżenia, obsada bije wszystko na głowę! Tak naprawdę nie wiem kogo wspomnieć, bo praktycznie większość to sławy rynku, jak: Daisuke Ono, Daisuke Namikawa, Hiroshi Kamiya, Kenichi Suzumura, Kousuke Toriumi, Kenn, Yuki Kaji, czy moja dwójka ulubieńców, Junichi Suwabe oraz Yoshimasa Hosoya. Najlepszy jednak i tak jest Kamiyan – zawsze takie psychiczne i poważne postacie gra, a tu? Wiewiórka! XD

PODSUMOWANIE: Oj, doszliśmy do oceniania, czyli najtrudniejszej części. Widać na pierwszy rzut oka, że nie jest to pozycja w żadnym wydatku ambitna, czy mająca reprezentować sobą jakiekolwiek wartości. Bohaterowie są jacy są, jakiegoś przesadnego developmentu nie ma co oczekiwać, a fabuła to zlepek losowych sytuacji zapakowanych w zabawne sytuacje z udziałem braci i absolutnie komiczny wątek miłosny (podkreślam: to NIE jest komedia… teoretycznie XD).  Chodzi o czyste, niezbyt rozgarnięte, rozrywkowe odmóżdżenie… co jednak poradzić? Jakimś cudem taki koncept naprawdę podziałał ;) Bawiłam się przednio przy oglądaniu, a kiedy pomyśli się o takim np. Diabolik Lovers, przy którym miałam ochotę wywalić kompa za okno, człowiek naprawdę zaczyna doceniać serie, które są po prostu ciepłe, słodkie i kochane… nawet jeśli bije z nich głupotą na kilometr ^^ Tak więc będąc w pełni obiektywnym, pewnie trza by tu było wystawić jakieś 4/10, ale że BroCon podział jak balsam na początki mojej jesiennej chandry, niech ma to 6+ i się cieszy ;) Aktualnie ściągnęłam sobie grę o zacnym podtytule Passion Pink i mam zamiar przejść chociaż jedną ścieżkę – zobaczymy czy mi się to uda :>

OCENA PO PIERWSZYM WRAŻENIU: 5+
OCENA KOŃCOWA: 6+

Cheers~! :*