Sezon zimowy ’14/15 – Absolute Duo

Tym razem znów pojedyncze notki, kontynuacje dostaną chyba jednak zbiorczy wpis, bo tak będzie wygodniej.

Zaczynamy od serii, która dokładnie rozmija się z moimi wyczekiwanymi tytułami, ale posiada ten niepowtarzalny przywilej „pierwszego anime w sezonie”, przez co zwykle skuszę się i takie cudo oglądam. Czy się opłaciło? Hmmm….

OPIS: Thor Kokonoe przenosi się do Akademii Kouryou by zdobyć „Blaze” („Blask”), broń będącą fizyczną manifestacją duszy i użyć jej w dokonaniu zemsty na mordercy swojej ukochanej. W każdym bądź razie miał on nadzieję, że będzie to broń, tymczasem jego Blaze przybiera formę tarczy – jak ma więc cokolwiek zdziałać dzierżąc narzędzie do obrony, a nie walki?!

OPINIA: [powyżej combo Kirito-Asuna aka Yoshitsugu Matsuoka–Haruka Tomatsu w trochę innej formie ;)] Obejrzałam i już wiem, że więcej raczej do Absolute Duo nie wrócę. Seria ta niestety jest niczym garnek, do którego ktoś wrzucił te same, ciągle powtarzalne składniki i liczył, że zamiast zwykłej pomidorowej, nagle wyjdzie mu tort czekoladowy. Raz: główny bohater to odmieniec – ma niby moc tą samą co wszyscy, ale tak zmodyfikowaną, by była niezwykła i niepowtarzalna. Dwa: trafia do szkoły, gdzie uczy się „obsługi” owych specjalnych zdolności. (dodatkowe Dwa-I-Pół: owe moce polegają na przywoływaniu manifestacji duszy [było choćby w Guilty Crown]) Trzy: napotyka tam stadko różnorodnych dziewcząt, które są mniej lub bardziej ogarnięte i mniej lub bardziej go lubią. Cztery: ma on „pecha” zupełnie przypadkowo pakować się z nimi w niejednoznaczne sytuacje. Ile razy już to widzieliśmy? Ba! Ile razy jeszcze to zobaczymy choćby w aktualnym sezonie? Jednak czego by tu nie mówić, AD nie jest takie złe. Chyba właśnie największy ból tego anime tkwi w fakcie, że okazuje się ono tak bardzo przeciętne. Nic go nie wybija, nic nie mówi, że będzie inne od swoich poprzedników opartych na tym samym schemacie. Thor (tak, imię „Tooru”, które użyłam w zapowiedziach, okazało się transkrypcją imienia nordyckiego boga piorunów) nie jest złą postacią – wręcz bym powiedziała, że nawet nieźle się go ogląda. Główna bohaterka to typ „odłączony od rzeczywistości” – osobiście średnio za nim przepadam, ale przyznaje, iż jej interakcje z naszym chłopaczkiem są nawet sympatyczne. Ogółem o ile seria poszłaby bardziej w romans niż harem, może byłaby dla niej jakaś nadzieja, tymczasem na chwilę obecną widzę fanservice’owe anime, które mojemu, damskiemu oku średnio pasuje.

NA PLUS: może będzie to bardziej romans niż haremówka; całkiem niezły op
NA MINUS: schematyczne do bólu; grafika raz wygląda w porządku, raz sprawia niskobudżetowe wrażenie

WSTĘPNA OCENA: -5

Cheers~! :*