Jesień ’14: mid-season review

Nadszedł w końcu ten czas (ekhm, pisałam ten tekst po trochu chyba z dobre 2 tygodnie), czyli omówmy jak maluje się nam obraz jesieni przez pryzmat wychodzących anime. Sporo tytułów nie udało mi się przedstawić w PW, dlatego notka ta mam nadzieję ładnie domknie moje opinie a propos tego sezonu i podsumuje go jako całość. To zresztą mogę zrobić od razu: muszę z wielkim zaskoczeniem przyznać, że dawno nie było tak dobrego okresu w japońskim przemyśle animatorskim, ponieważ różnorodność i jakość tego co tym razem nam dostarczono naprawdę zakrawa o cud. Jest na czym zawiesić oko, jest na czym się pośmiać, jest na czym się emocjonować, jest też i [niestety] na czym się powkurzać. Stwierdzenie „każdy znajdzie coś dla siebie” to trochę nadużywana fraza, ale tym razem można ją wypowiedzieć z pełną stanowczością oraz pewnością, że nie będzie to w żadnym razie kłamstwo :)

Kolorystyka: (jak zwykle)
– Oglądam
– Wstrzymana
– Porzucona

Tytuł: Akatsuki no Yona
Ilość odcinków obejrzanych: [9/-]
Opinia: Moja perełka i definitywnie anime będące w ścisłej czołówce tego sezonu. Tak się przedstawia realistyczny rozwój postaci. Tak się pokazuje chemię między bohaterami. Tak robi się przygodówkę fantasy z wątkiem miłosny. Tak właśnie w moich marzeniach wyglądają dobre shoujo :) Yona przy akompaniamencie świetnego soundtracku oraz ładnej animacji powoli acz stanowczo rozwija swoją historię, dokłada jej smaczków, wplata śliczne sceny walki i niemiłosiernie wciąga, doprowadzając widzów do cierpienia, że „mamy tylko 1 ep na tydzień”. Zastanawiałam się co wyjdzie z tej ekranizacji, ale póki co jest praktycznie perfekcyjna ^^
Ocena: 9

Tytuł: Amagi Brilliant Park
Ilość odcinków obejrzanych: [4/13]
Opinia: To nie jest złe anime i ma naprawdę bardzo fajny, wpadający w ucho ost, ale… czegoś mu brakuje. Ciężko się w nie wciągnąć – oglądamy jak postacie [niby] zarządzają parkiem rozrywki, co z opisu wydaje się naprawdę ciekawe i nowe (bo nie kojarzę wykorzystania tego pomysłu gdzieś indziej), ale jak to zwykle bywa, kończy się na fanservisie w strojach kąpielowych oraz zajmowaniu się głupotami. W sumie powinnam się tego spodziewać – cute people doing cute things to według KyoAni recepta na sukces, a ja znów dałam się zwieść, że dostanę coś innego. No nic – poczekam na całość i dooglądam, jak to zwykle bywa przy moim przygodach z seriami tego studia.
Ocena: 6

Tytuł: Bonjour Koiaji Patisserie
Ilość odcinków obejrzanych: [8/24]
Opinia: 5-minutuwka z gatunku guilty-pleasure. Człowiek usiądzie sobie na momencik, żeby pooglądać ładnie narysowanych, przystojnych cukierników, całkiem w porządku główną bohaterkę oraz wywołujące automatyczne cieknięcie ślinki ciasta, czy inne wypieki i od razu ma uśmiech na twarzy :) Nie ma w tym ani konkretnej fabuły, ani żadnej wartości, ale o dziwo przyswaja się to naprawdę sympatycznie ^^
Ocena: -7

Tytuł: Donten ni Warau
Ilość odcinków obejrzanych: [8/12]
Opinia: Anime, które z odcinka na odcinek jest coraz lepsze! Zaczynając je oglądać bynajmniej się nie spodziewałam, że dojdę do stadium wypłakiwania sobie oczu na seansie, a tu proszę jaka niespodzianka :’) Bardzo ciepła opowieść o trójce braci, zaprawiona sporą ilością akcji, tajemnic oraz sił nadprzyrodzonych. Z czasem naprawdę przywiązujemy się do postaci, a Soramaru to bardziej rozsądna osoba niż założyłam na starcie. Jest nad czym się emocjonować, nad czym wzruszać i co shippować – może i seria ta zbytnio się nie wybija spośród reszty hitów jesieni, ale definitywnie moim zdaniem należy do ścisłej czołówki sezonu, bo oferuje naprawdę przyjemny klimat pseudo-samurajów ^^
Ocena: 8+

Tytuł: Fate/stay night: Unlimited Blade Works
Ilość odcinków obejrzanych: [8/-]
Opinia: Co tu dużo mówić – jedno z dwóch najśliczniejszych i najdynamiczniejszych anime tego sezonu. Ufotable wycisnęło z siebie chyba ostatnie soki, ponieważ oglądanie animacji potyczek w FSN wręcz zapiera dech w piersi! Do tego ładnie udaje im się prowadzić historię w jasny i przejrzysty sposób, jednocześnie nie zanudzając widza – nawet odcinki z infodumpami przelatują mi tak, jakby trwały dosłownie 3 minuty, a nie 25 :) Powiem więcej – jakkolwiek po poprzedniej ekranizacji okropnie wkurzał mnie Shirou, tak tutaj (ech, nie wierzę, że przechodzi mi to przez gardło) w sumie nic do niego nie mam. Ścieżka „UBW” definitywnie na razie prezentuje się jako odkupienie zmarnowanego potencjału po „Zero” jakim było anime FSN z roku 2006 (wiem wiem, że jestem złym człowiekiem, bo oglądałam chronologicznie pod względem fabularnym, nie wydawniczym :p) – oby tak dalej!
Ocena: 9+

Tytuł: Garo: Honoo no Kokuin
Ilość odcinków obejrzanych: [1/-]
Opinia: MAPPA w tym sezonie już dostarcza jedno bardzo podobne anime jeśli chodzi o świat przedstawiony i choć Garo sprawia naprawdę niezłe wrażenie, w moich oczach nie dorównuje Bahamutowi, przez co na razie odpuszczam oglądanie – zostawię je sobie na czas, kiedy będę potrzebowała fajnych serii akcji do maratowowania ;) Nie zmienia to jednak faktu, że podoba mi się wykonanie tego tytułu – połączenie dość realistycznych teł z kontrastującymi z nimi, „kreskówkowymi” projektami postaci oraz błyszczącą grafiką komputerową tworzy ciekawą kombinację, muzyka zaś w pewnym momencie mocno kojarzyła mi się z OSTem do Final Fantasy XIII (kom. Masashi Hamauzu). Anime brutalne i mocno zalatujące na „dorosłą” tematykę, ale pokazaną w pasujący do fabuły (konspiracja, demony, palenie wiedźm na stosie) sposób. No i ojciec+syn to zawsze mile widziane combo – byłby to dla mnie must watch gdyby nie powódź innych świetnych jesiennych serii ;)
Ocena: 7

Tytuł: Grisaia no Kajitsu
Ilość odcinków obejrzanych: [1/13]
Opinia: Bardzo sprzeczna seria, która z jednej strony ma bardzo nachalny fanservice (ile jeszcze wcisną tych pantyshotów do jednego odcinka? ^^” Że nie wspomnę o ujęciach gołego tyłka Yuujiego ;p), a z drugiej potrafi nielicho zainteresować, wrzucając tu i ówdzie do settingu pozornie spokojnego, szkolnego życia, elementy tajemnicze i lekko niepokojące. Końcówka pierwszego epizodu daje naprawdę spore nadzieje, że gdy przełknie się fragmenty zalatujące na ecchi, można spodziewać się dobrej i ciekawej historii ^^ Główny bohater (w tym sezonie mamy zatrzęsienie Takahiro Sakuraia!) robi całkiem niezłe wrażenie (full stoicyzm + odrobina paranoi), zaś z dziewczyn rozbawiła mnie wannabe tsundere Michiru. Osobiście lubię oglądać takie serie na raz, więc zostawiam resztę na maraton po zakończeniu.
Ocena: -7

Tytuł: Gugure! Kokkuri-san
Ilość odcinków obejrzanych: [3/12]
Opinia: Komedia, ale z tych problematycznych. Humor tu prezentowany jest bardzo specyficzny (dużo nawiązań do popkultury, trochę „tak głupie, że aż śmieszne”, trochę „wtf”, sporo motywów a la tsukkomi [czyli te wtrącenia jakiejś postaci komentujące wydarzenia]) i muszę powiedzieć, że nie wszystkie żarty do mnie trafiają. Pierwszy odcinek szczerze powiedziawszy jakoś szczególnego wrażenia nie wywarł – uśmiechnęłam się ze 2 razy i tyle? Kolejne już radzą sobie ze wszystkim dużo lepiej, dlatego liczę na stopniową poprawę poziomu (szczególnie, iż razem z przyrostem liczby bohaterów anime jest sporo zabawniejsze ^^) oraz miły seansik całości na koniec sezonu :)
Ocena: 6+

Tytuł: Hitsugi no Chaika: Avenging Battle
Ilość odcinków obejrzanych: [8/10]
Opinia: Godny następca poprzedniej serii, szczególnie że sequel jest dokładną kontynuacją od miejsca, gdzie urwał sezon pierwszy. Jeśli spodobały wam się przygody mówiącej w odrobinkę dziwny sposób Chaiki oraz jej ekipy towarzyszącej, śmiało sięgajcie po Avenging Battle, które zamknie jej historię. Jak zwykle sporo się dzieje, bohaterowie są tak samo sympatyczni jak zawsze, animacja trzyma poziom, a tajemnice i pytania postawione przed nami ostatnio, powoli znajdują swoje odpowiedzi. Oglądając HnC nie mogę pozbyć się wrażenia, że wyszedłby z tego dobry jRPG – konstrukcja i klimat całości są bardzo podobne do tych z japońskich roleplayów, co tylko działa na korzyść tego anime, bo przyciąga uwagę fanów przyjemnych przygodówek nie zamordowanych przez zbytnio ekscesywny fanservice :)
Ocena: 8

Tytuł: Inou-Battle wa Nichijou-kei no Naka de
Ilość odcinków obejrzanych: [2/12]
Opinia: Bardzo przeciętna szkolna seria. Po cichu liczyłam, że dodanie do pozornie normalnej obyczajówki mocy nadprzyrodzonych fajnie rozkręci tytuł, a tu się okazuje, iż nie ma najmniejszej różnicy, czy bohater jest urodzonym nieudacznikiem, czy tylko dostała mu się umiejętność władania najbardziej bezużyteczna mocą świata – tak czy siak kręci się w pobliżu stadko mniej lub bardziej wzdychających do niego dziewcząt, a problemy obracają się wokół tych samych stereotypów co zawsze. Dałam mu 2 odcinki i się znudziłam.
Ocena: 5

Tytuł: Log Horizon 2nd Season
Ilość odcinków obejrzanych: [10/25]
Opinia: Kontynuacja świetnej serii z wiosny ^^ Wszystko zostało tak, jak zdążyliśmy to już polubić – mamy ogrom barwnych bohaterów, dużo strategii, masę MMORPGowego slangu i klimatu (cudnie pokazane raidy!) oraz tonę shippingu. Jedna rzecz, która uległa zmianie, to grafika (za cudny OST na szczęście nadal odpowiada Yasuharu Takanashi) – drugi sezon LH został przekazany w ręce studia Deen (wcześniej Satelight), co stety/niestety widać. Muszę przyznać, że nie we wszystkich aspektach wyszło to serii na dobre, ponieważ mimo poprawy płynności animacji, projekty postaci w niektórych przypadkach (np. Marielle) trochę ucierpiały. Jednak Log Horizon nigdy nie był przykładem szczególnie ślicznego anime, zaś fakt, że cała reszta była świetna sprawiała, iż nie zwracało się na to zbytniej uwagi – na szczęście tym razem, mimo drobnych narzekań, można odwołać się do tej samej zasady. Oglądanie przygód Złoczyńcy w Okularach to niecodzienne doświadczenie, gdzie zamiast 25 minut akcji na tydzień, dostajemy dużo gadania i teoretyzowania (a dodatkowo w tej odsłonie spory nacisk na postacie), ale wszystko to pomyślane jest w tak zmyślny sposób, iż trudno oderwać wzrok od monitora (no i ten genialny OP!) – sequel, pomimo małych minusów, definitywnie daje radę :) Jeśli jednak nudziła Cię pierwsza seria, to nie oczekuj tutaj zwrotu o 180 stopni, bo go nie znajdziesz.
Ocena: 8

Tytuł: Madan no Ou to Vanadis
Ilość odcinków obejrzanych: [9/13]
Opinia: Moje przemyślenia odnośnie tej serii niezbyt się zmieniły w porównaniu do PW i jest to powód do radości. Nie oczekiwałam po Vanadis arcydzieła – chciałam fajne, pseudo-średniowieczne anime i dokładnie to dostałam :) Animacje (szczególnie koni) dalej pozostawiają sporo do życzenia, ale poza tym jakoś szczególnie nie razi mnie wykonanie tego tytułu (lubię chara-design), plus ma bardzo fajną ścieżkę dźwiękową. Tigre wzbudza sympatię i to samo można powiedzieć o damskiej części obsady – aż dziw, że da się zrobić harem z tak fajnymi kobietkami ^^ Do tego Elen jest prześliczna – nie mogę się na nią napatrzeć ;3 Fanservice się pojawia, ale zadziwiająco nie razi (w moich ustach to już prawdziwy komplement). Sam koncept „fantasy z rozmachem” (kij z tym, że wykonanie czasami owy rozmach traci) aka opowieści o bitwach wielu armii, strategii tychże starć oraz utarczkach politycznych to coś, czego często nie dostajemy, i naprawdę jestem wdzięczna, iż ktoś postanowił przy tej produkcji postawić na taką właśnie „inność”. Co mnie jednak najbardziej rozbraja, to nazewnictwo: Silesia (Śląsk), Tatra Mountains, Legnica… serio? ;>
Ocena: 7

Tytuł: Magic Kaito 1412
Ilość odcinków obejrzanych: [7/24]
Opinia: Lekka i przyjemna seria :) Urocza, bo ma elementy romantyczne. Zabawna, bo głównego bohatera poważnym nazwać nie sposób. Ciekawa, bo opierająca się na złodzieju asystującemu sobie podczas kradzieży sztuczkami magicznymi. Oczywiście wszystko jest odpowiednio edukacyjne, a nasz Kaitou Kid wcale nie bogaci się swoimi nowo „nabytymi” skarbami, gdyż szuka jednego konkretnego klejnotu, zwracając wszystkie inne okazujące się zwykłymi kamieniami szlachetnymi bez żadnych specjalnych właściwości. Tak po prawdzie zaczęłam to oglądać przez OP, który wpadł mi w ucho na youtubie :) Sama muzyka jest bardzo klimatyczna, ale można się tego spodziewać po soundtracku od Taku Iwasakiego. Ogółem jest to spin-off serii Detective Conan, ale na szczęście anime można oglądać jako samostójkę – tak samo nie trzeba znać wcześniejszej adaptacji, ponieważ ta wersja to remake. Co mnie zaś niesamowicie bawi – Kappei Yamaguchi, seiyuu głównego bohatera, to jednocześnie głos Usoppa z One Piece’a. Gdy sobie człowiek to uświadomi, ciężko spojrzeć na Kaito w ten sam sposób XD
Ocena: -8

Tytuł: Nanatsu no Taizai
Ilość odcinków obejrzanych: [7/24]
Opinia: Zaczynając oglądać to anime, naprawdę nie spodziewałam się, że okaże się tak cudownie dobre – podkreślam: TAK DOBRE! :D Seria łączy sympatycznych i napakowanych (w przenośni ;)) bohaterów (to ten typ, który potrafi gołymi rękami rozwalić całą górę xP) z odpowiednią dozą humoru (głównie wywodzącego się z ich dziwactw), a wszystko to opakowane ładną i kolorową grafiką (moim zdaniem studio wprawnie wyretuszowało trochę nieciekawą kreskę mangi), gwiazdorską obsadą oraz klimatyczną muzyką od Hiroyukiego Sawano (nie zapominajmy też o genialnym endingu!). Definitywnie jest to jeden z moich ulubieńców sezonu i już nawet Yuki Kaji w głównej roli mi nie przeszkadza ^^ Szkoda tylko, że napisy wychodzą w tak wolnym tempie (wolę czekać na Chyuu). Pozycja obowiązkowa dla fanów przygodówek w stylu Fairy Tail, czy One Piece!
Ocena: 9

Tytuł: Ookami Shoujo to Kuro Ouji
Ilość odcinków obejrzanych: [7/12]
Opinia: Tak właśnie wyłazi ze mnie mój wewnętrzny masochista ^^” Anime to podsumować można bardzo łatwo – zbierz różne mangi shoujo, znajdź w nich wszystkie najgłupsze i najbardziej denerwujące cliché tego gatunku, wrzuć je do jednej serii – voilà! Właśnie stworzyłeś/łaś sobie Ookami Shoujo :P A teraz już bardziej serio: tytuł ten jest tak denerwujący, że można sobie rwać włosy z głowy. Bohaterów wypchnęłabym przez okno przy pierwszej nadarzającej się okazji, a ten kto wymyślił, że można funkcjonować w tak toksycznym związku jaki prezentuje Kyouya z Eriką (i jeszcze pokazywać go jako coś romantycznego), powinien się leczyć. O ile jeszcze na początku seria była trochę zabawna, dało się jej dużo wybaczyć, ale im dalej w las, im więcej Kyouyi zachowującego się jak ostatni dupek oraz Eriki wracającej do niego jak gdyby nigdy nic… człowiek zaczyna mieć dość. Domęczę to i z czystym sumieniem wystawię adekwatną ocenę.
Ocena: -4

Tytuł: Orenchi no Furo Jijou
Ilość odcinków obejrzanych: [1/13]
Opinia: Jeśli mam 5 minut na odmóżdżenie, to wolę to robić oglądając biszów piekących torty, niż dwóch facetów kąpiących się w jednej wannie :P (a dokładniej rzecz ujmując: faceta i trytona aka syrena :p) Nic w tym nie dostrzegłam. Nic, null, zero. Gdyby było dłuższe, to może miałoby jakąś szansę wyjść na prostą, a póki co nie zapowiada się to na coś poza pożywką dla fujoshi ;)
Ocena: 3

Tytuł: Psycho-Pass 2
Ilość odcinków obejrzanych: [8/11]
Opinia: Jak było widać po moim PW, początek tej serii nie wyszedł za dobrze – był zbyt naiwny, denerwujący i mający za mało Psycho-Passa w Psycho-Passie. Okazuje się jednak, że wystarczyło mu dać kredyt zaufania na kilka odcinków, a sequel ten naprawdę sprostał zadaniu jakim jest zostanie godnym następcą pierwszego sezonu (ten plot-twist w 8 odcinku!!). Wrócił mroczny klimat, psychologiczne gierki, niedopowiedzenia oraz brutalność, która ma tylko widzów utwierdzić w przekonaniu, że system według którego funkcjonuje społeczeństwo w tym anime ma więcej wad niż zalet. Obserwowanie jak bardzo Akane się wyrobiła sprawia sporo radochy, a jedyny faktor, jaki nie uległ zmianie po słabym starcie, to Mika denerwująca tak samo, albo wręcz bardziej niż w pilotowym odcinku :P Ostatnio pojawił się pierwszy trailer pełnometrażówki będący kontynuacją tej serii i o rany… będzie się działo! :)
Ocena: 8+

Tytuł: Shigatsu wa Kimi no Uso
Ilość odcinków obejrzanych: [9/22]
Opinia: Długo musiałam czekać na godnego następce Nodame Cantabile – Shigatsu może nie dosięga aż tego poziomu, ale i tak odwala kawał dobrej roboty w dostarczeniu widzom serii, która jest jednocześnie dobrym dramatem, lekkim romansem oraz bardzo inspirującym i motywującym kawałkiem historii :) Bohaterów łatwo polubić, a najgłówniejszy z nich, Kousei, mimo swojej drobnej mięczakowatości, wzbudza w widzu ciepłe uczucia – chcemy mu kibicować, chcemy, żeby wyszedł z dołka i grał, bo przecież robi to tak cudownie! Muzyka to najważniejszy motyw całego anime – to wokół jej uroków i przeszkód, które stawia na drodze swoich adeptów kręci się fabuła, zaś podziwianie jak nasi nastolatkowie, spokojny Arima i nadpobudliwa Kaori, łączą siły by je przezwyciężać zapewnia niesamowite doświadczenie. Cała ta klasyka, którą wysłuchujemy, dramaturgia, która temu towarzyszy – I’m lovin’ it! I jeszcze ten niesamowity OP… <3
Ocena: 8+

Tytuł: Shingeki no Bahamut: Genesis
Ilość odcinków obejrzanych: [5/12]
Opinia: Shingeki no Bahamut zaczynało w głowach swoich widzów jako skojarzenie z inną dobrze znaną serią z „shingeki” w tytule, jednak nie potrzebowało wielu odcinków by wyrobić sobie własną markę, zyskać szacunek i wierne grono fanów ^^ Nikt nie stawiał na to anime, nikt na nie nie liczył, bo przecież co można zrobić z ekranizacji jakiejś karcianki? Okazuje się, że bardzo dużo, szczególnie jeśli wspomniana gra zarabia miliony dziennie, a firma za nią stojąca zapewniła studiu MAPPA nielimitowany budżet i pełną wolność twórczą – animacja powala na kolana, projekty postaci są niezwykle oryginalne, a klimat preudo-średniowiecza oddano naprawdę dobrze (no i ten OP!). Fabuła wciąga, ale największą zaletą są zdecydowanie bohaterowie – nikt nie próbuje ich na siłę ugładzać, przez co sprawiają wrażenie naprawdę ludzkich i realistycznych. Na ten przykład Favaro – złodziejaszek i łowca nagród – niby współpracuje z Amirą, ale nie zmienia to jego ogólnego charakteru samolubnej łajzy i gnojka ;) Nie jest świętym, ale przez to lubimy go jeszcze bardziej ^^ Cóż mogę dodać? Just watch it! Warto ^^ …..FAAAVAAAAROOOOOOO~! XD
Ocena: 9

Tytuł: Yowamushi Pedal: Grande Road
Ilość odcinków obejrzanych: [3/24]
Opinia: Ostatni już sequel, na jaki zerknęłam w tym sezonie – sporo tego było! Na szczęście kolejny, który nie rozczarowuje i trzyma poziom poprzednika :) Zaczynamy dokładnie w momencie, gdzie wcześniej złośliwie urwano historię – wyścig trwa, a my może podziwiać dalsze zmagania bohaterów, do których już zdążyliśmy się przywiązać, tudzież ich znienawidzić (patrz: Midousuji – he creeps me out!) ;) Soundtrack pozostał, kreska także się nie zmieniła, połączenie animacji zwykłej z komputerową jest tak fajne jak było, ot – mamy więcej tego samego, więc jeśli podobało wam się Tour de Yowamushi Pedal, aka sportówka o czymś nietypowym jak, w tym przypadku, kolarstwo, to śmiało bierzcie się za Grande Road. Osobiście zrobię sobie na razie przerwę, bo bardzo przyjemnie ogląda mi się to anime w większych ilościach (podejście to idealnie pasowało do pierwszego sezonu ^^).
Ocena: -8

Tytuł: Yuuki Yuuna wa Yuusha de Aru
Ilość odcinków obejrzanych: [2/12]
Opinia: Kolejny, przeciętny klon Madoki Magica. Dałam temu anime 2 odcinki, bo liczyłam, że się rozkręci i będzie można przy nim miło spędzić czas, ale chyba przejadły mi się już te mhroczne podróby mahou shoujo. Znów mamy grupkę dziewczynek, które dostają magiczną moc by walczyć z tajemniczymi potworami i ratować świat, przy okazji narażając swoje własne życia. Są panienki entuzjastyczne i energiczne, od razu rzucające się do pracy, ale i są też te angstujące, żeby potem uratować dzień, gdy dostaną nagły przyrost motywacji i siły przyjaźni. Postacie mnie nie zainteresowały, a fabuła nie wciągnęła. Definitywnie ja sobie będę dalej oglądała Sailor Moon Crystal, a Yuuki Yuunie podziękuję.
Ocena: 5

Cheers~! :*