Sezon jesienny ’14 – Madan no Ou to Vanadis

Brrrrr!! O co chodzi?! Jeszcze 2 tygodnie temu wracałam z uczelni w koszulce w towarzystwie prażącego słońca, a teraz mój widget pogodowy pokazuje ledwo 3 stopnie, na zewnątrz pada, a ja na dokładkę nie przywiozłam sobie jeszcze do akademika ciepłych ciuchów – cudownie =____= Jeśli więc nie zamarznę jutro w podróży do domu, to możecie spodziewać się kolejnych PW w weekend. Jeśli nic się nie pojawi, to zapewne przymarzłam gdzieś na peronie w Katowicach i potrzebuję pilnej dostawy herbaty ;P

Nie wybiegając jednak w zbyt daleką przyszłość – zerknijmy na Madan no Ou to Vanadis, tudzież Strzelca i Vanadis [Lord Marksman and Vanadis] (w mniej oficjalnej, a bardziej dokładnej wersji „Król Magicznego Pocisku i Vanadis„)

OPIS: Zachodnia Europa pogrążona jest w wojnie. Eleanor „Ellen” Vertalia, jedna z wojowników Vanadis z Zhcted, przewodzi bitwie przeciwko Brune. Na świecie istnieje siedmioro Vanadis – każdy z nich otrzymał od smoka potężną broń, która pozwala mu rządzić jednym z siedmiu terytoriów. Ich moc jest niezrównana, co budzi tak lęk, jak i szacunek u ich wrogów. Hrabia w służbie Brune, młody łucznik o imieniu Tigre, odczuł siłę Vandis na własnej skórze, przegrywając w walce z Ellen. Ta widząc umiejętności chłopaka, postanawia oszczędzić jego życie, jednak w zamian on musi poprzysiąc, że od teraz będzie jej wiernie służył.

OPINIA: Ach, ta wielka ochota, żeby połechtać własne ego i stwierdzić, że miałam jednak rację ^^ Vanadis rzeczywiście okazało się całkiem sympatyczną serią i tak jak pisałam przy zapowiedziach – należy to sobie chwalić, ponieważ nieźle zrealizowane przygodówki fantasy to perełki, które często się nie zdarzają. Oczywiście „sympatyczny” wcale nie oznacza „perfekcyjny”, o czym dość szybko można się przekonać oglądając powyższe anime. Z negatywów – przede wszystkim razi po oczach dość sztywna i nijaka animacja, co szczególnie odbija się na scenach walki, którym przez to brakuje jakiejś takiej energii, żywiołowości. Boli to też dlatego, że zestawione jest z naprawdę ślicznym projektem postaci – osobiście nie mogę się na niego napatrzeć i choć przyznaję, iż kreuje bohaterów na bardziej „ładnych”, niż „przystojnych” (tyczy się to też naszego Tigra ;P), to właśnie na swój sposób taki styl dodaje im uroku. Pomijając jednak ich wygląd, główna ekipa okazała się zaskakująco przyjemna. Ellen to chyba najlepsza bohaterka haremówki od… hmmm… dawna. Ogarnięta, potężna, ale nie perfekcyjna, gdyż ma swoje dziwactwa – łatwo ją polubić, bo już w pierwszym odcinku pokazuje, iż potrafi zachowywać zimną krew nawet w żenujących sytuacjach, ponieważ właśnie tego wymaga od niej stanowisko, które piastuje. Tigre to chodząca definicja postaci over-powered, ale w sposób przesadnie nie rażący (osobiście wolę przegięcie w tą stronę, niż pójście w bezużyteczną ciepłą kluchę), a i plusuje swoimi zdolnościami, mianowicie łucznictwem :) Fajna zmiana od stereotypu „główny bohater średniowiecznej serii musi być rycerzem/walczyć za pomocą miecza”. Dla mnie osobiście ważnym elementem w tego typu tytułach jest też sposób pokazania elementów ecchi – jak już mam się z tym użerać, to chciałabym, żeby przynajmniej nie popadać w przesadę i o dziwo takie właśnie podejście kultywuje Madan no Ou to Vanadis. Do tej pory nie zdarzyło się nic, co w jakikolwiek sposób miałoby mnie zniesmaczyć, co może świadczyć o jednym – albo przez lata się uodporniłam, albo naprawdę fanservice nie kole tutaj w oczy. Po trzech odcinkach jestem definitywnie pozytywnie zaskoczona (choć może „zaskoczona” to za mocne słowo, bo po trailerach trochę liczyłam, że może z tego wyjść coś niezłego) – jak na haremówkę MC nie jest sierotą, dziewczęta zachowują się wokół niego dość normalnie (EllenxTigre to takie sympatyczne otp ^^), a zamiast romansu, seria skupia się na wojnie, bitwach i polityce. Słyszałam, że pod względem adaptacji nie jest za dobra, a książka bije anime na głowę, ale że jeszcze jej nie czytałam, definitywnie mogę się przy Vanadis dobrze bawić ^^ O ile więc nie połamię sobie języka na nazewnictwie, jakie wymyślił autor tejże serii (prawie spadłam z fotela słysząc jak Kaito Ishikawa walczy z wypowiedzeniem „Tigrevurmud” xD), raczej spokojnie powinnam dooglądać ją sobie do końca :)

NA PLUS: projekt postaci, główna bohaterka, łucznictwo, opening, szacho-podobne przedstawienie bitew , ecchi nie razi
NA MINUS: animacja jest dość sztuczna i drętwa, brak dynamiki

WSTĘPNA OCENA: 7+

Cheers~! :*