Sezon jesienny ’13 – przegląd cz.02 :)

Zaczęło się! Co prawda sezon zaliczył już cudowny start w postaci jeszcze cudowniejszego Diabolik Lovers, ale zignorujmy głupotę jaką rozprzestrzenia ten tytuł i zwróćmy się w kierunku dwóch nowości, które na mojej osobistej liście faworytów jesieni zajmowały bardzo wysokie miejsca: Kyoukai no Kanata oraz Coppelion.

Kubki z gorącą herbatą w dłoń (ostatnio odkopałam w moich zapasach herbatkę kaktusową! Mniam~! ^^), opatulmy się kocykiem i pora zobaczyć co reprezentuje sobą nowe dziecko Kyoto Animation i postapokaliptyczna seria akcji od GoHands.

Kyoukai no Kanata – Odcinek 01

OPIS: To mroczne fantasy śledzi poczynania uczęszczającego do drugiej klasy liceum Akihito Kanbary. Choć na pierwszy rzut oka chłopak wygląda na człowieka, tak naprawdę jest w połowie youmu, co sprawia, że trudno go zranić, a nawet jeśli się to zdarza, potrafi bardzo szybko się uleczyć. Pewnego dnia Akihito spotyka pierwszoklasistkę Mirai Kuriyame, kiedy ta chce skoczyć ze szkolnego dachu. Dziewczyna prowadzi bardzo odosobnione życie przez jej zdolność kontrolowania krwi, bardzo unikalną nawet w świecie duchów. Akihito ratuje Mirai, co rozpoczyna ciąg kolejnych, niepokojących wydarzeń.

OPINIA: Pierwsze co rzuca się w oczy to absolutnie śliczna grafika! KyoAni znów raczy nas delikatnym konturem, klimatyczną kolorystyką w barwach zachodzącego słońca, przyjemnym projektem postaci (takim jak we wszystkich innych seriach od tegoż studia, jednak oprócz wytknięcia im braku oryginalności, nie można się do niego przyczepić) i ładną, płynną animacją. Właśnie ona błyszczy najbardziej, ponieważ KnK to tytuł ze sporą ilością akcji – już w samym pierwszym odcinku możemy oglądać jak dwójka głównych bohaterów gania się po szkole, korzystając ze swoich nadprzyrodzonych mocy, a epizod zakończono przerwaną w połowie kolejną konfrontacją. No właśnie, ale o co tak właściwie w tym chodzi? Muszę przyznać, że sam początek bardzo mnie mnie zaskoczył – szczególnie scena pierwszego spotkania Mirai i Akihito, która kończy się na przebiciu naszego bohatera mieczem stworzonym z krwi przez jego rozmówczynię O.o Do tego dziewczyna od tamtej pory wydaje się zdeterminowana codziennie wyzywać go do walki, co naszemu blondynowi nie jest zbytnio w smak – choć nie można go zabić, ciągle czuje ból, więc jakoś szczególnie się mu nie dziwię ;) Anime powolutku zaczyna nam dostarczać potrzebne informacje – o tym, jak Kanbara okazuje się istotą nieśmiertelną, ponieważ jest w połowie czymś w rodzaju demona (tutaj: „youmu”), o Kuriyame będącej ostatnim żywym przedstawicielem klanu posiadającym zdolność kontrolowania krwi i kształtowania jej wedle swojej woli i o tym, jak powinna ją wykorzystywać do walki z youmu, ale niezbyt jej to wychodzi. Trudno się dziwić, ponieważ w życiu codziennym okazuje się niezdarną dziewczyną trochę przytłoczoną swoją sytuacją – zaznaczmy jednak, nie jest to ta denerwująca nieporadność, przynajmniej osobiście mi nie przeszkadzała. Oczywiście nasz bohater postanawia jej pomóc przezwyciężyć problemy, a my pewnie z kolejnymi odcinkami zagłębimy się jeszcze bardziej w nadprzyrodzony świat, w którym żyje ta dwójka. Do tego dochodzi tajemniczy chłopak w szaliku (Tatsuhisa Suzuki <3), póki co pokazany tylko w openingu i kilku maleńkich ujęciach, koleżanka Akihito z Klubu Literatury, zdająca się orientować w tych wszystkich paranormalnych niuansach, czy nauczycielka będąca jednocześnie całkiem znanym Wojownikiem Świata Duchów. Ogółem pierwszy odcinek bardzo ciekawe zarysowuje fabułę, która może rozkręcić się w coś bardzo interesującego – cieszy mnie to, że seria oparta jest na książce, bo to by oznaczało, iż faktycznie historia odegra tu ważną rolą, a nie będzie tylko dodatkiem do sympatycznych wątków obyczajowych. Naprawdę należy tu wznosić dziękczynne modły, bo zawsze uważałam, że jeśli KyoAni weźmie się kiedyś za tytuł akcji, to przynajmniej pod względem wizualnym będzie to coś epickiego :) Animacja w openingu zapowiada istne kokosy! Sam OP pod względem dźwiękowym to miła dla ucha piosenka – to jednak ED bardziej zwrócił moją uwagę. Jak tylko się ukaże, definitywnie będzie trzeba poszukać singla „Daisy” od STEREO DIVE FOUNDATION. Muszę też podkreślić, że seria ma cudowny OST – magiczno-tajemnicze brzmienia niesamowicie wywołują lekkie napięcie i niepewność co idealnie pasuje do sposobu narracji KnK. Plusa ma także Kenn jako Kanbara – kiedy mówi podniesionym, zdenerwowanym głosem, brzmi bardzo unikanie, przez co łatwo zapamiętać i polubić głównego bohatera (a i z charakteru jest niezwykle sympatyczny).
Koniec końców pierwszy epizod robi naprawdę dobre wrażenie i jest warty polecenia – tajemnicza atmosfera, zapowiedź większej intrygi, fajerwerki na ekranie i przyjemne postacie – czego chcieć więcej? :)

NA PLUS: genialna muzyka i piękna grafika; zadatki, że będzie to coś więcej niż tylko uczta audio-wizualna
NA MINUS: pomysł nie jest przesadnie oryginalny; projekt postaci taki jak zawsze w seriach KyoAni

WSTĘPNA OCENA: 8

Coppelion – Odcinek 01

OPIS: W roku 2016 topnienie rdzenia reaktora nuklearnego powoduje wielką katastrofę w Tokio. 20 lat później miasto jest praktycznie wymarłe z powodu wysokiego poziomu promieniowania. Jednak to właśnie z tamtego obszaru zostaje nadane wezwanie pomocy. Japońskie Siły Samoobrony wysyłają na miejsce trójkę dziewcząt ze specjalnej jednostki Coppelion, by odnalazły ocalałych. Tylko dlaczego nie noszą one żadnego sprzętu chroniącego przed promieniowaniem?

OPINIA: Także w Coppelionie to grafika jako pierwsza zwraca naszą uwagę – niesamowite, praktycznie fotorealistyczne tła, to coś, czego nie można często oglądać, ale kiedy człowiek zauważy, że za stronę wizualną odpowiada tu studio GoHands, to wszystko nagle staje się jasne – przynajmniej dla tych, którzy oglądali K :) W obu seriach ujęcia przestrzeni powalają na kolana, choć tu pozwolono sobie dodatkowo pociągnąć wszystko brązowo-zielonkawą kolorystyką. Niestety sprawa nie ma się tak dobrze jeśli chodzi o projekt postaci – bohaterowie objechani są grubym konturem, który sprawia, że mocno wyróżniają się od otoczenia. Wiem, iż takie było zamierzenie, ale w moich oczach pogarsza to immersję widza. Do tego irytuje mnie lekko, że wszyscy mają tak ultra biały kolor skóry. Drugie co rzuciło mi się w oczy, to cisza. Odcinek skonstruowano tak, że wędrówce naszej trójce dziewcząt przez zrujnowane Tokio towarzyszą praktycznie tylko dźwięki przyrody. Takie podejście z jednej strony pomaga budować postapokaliptyczny nastrój – definitywnie chciano w ten sposób oddać poczucie pustki i osamotnienia bohaterek, ale nie zaprzeczę, iż jednak męczył mnie brak muzyki. Jak już jesteśmy przy stronie audio, to dodam, że anime to ma bardzo interesujący ending (angela „Tooku Made”) Pierwszy epizod póki co skupił się na spacerku Ibary, Aoi i Taeko po zniszczonej metropolii i raczej miał nas zaznajomić z settingiem i wspomnianą trójką, niż wrzucić w centrum dramatycznej akcji – choć jestem tego świadoma, to niestety trudno mi nie przyznać, że trochę ten ep mi się dłużył. Po za tym wkurzyło mnie to przesadne dramatyzowanie – mówimy o pilocie serii na miłość Boską, a oni wrzucają tu kłótnie o jakąś szczepionkę i patetyczne transmisje telewizyjne o człowieczeństwie. Jak te tematy, choć poważne i głębokie, mają zrobić na mnie wrażenie, kiedy oglądam ten tytuł od 10 minut? Postarajcie się najpierw, żebym coś czuła, żeby mi zależało na bohaterach lub samym świecie – wtedy można rozmawiać o podniosłych kwestiach, a nie gdy są mi oni absolutnie obojętni, ba! Nie, gdy jedną z dziewcząt miałabym ochotę własnoręcznie udusić, bo Aoi to jest jakaś porażka – wyjaśnijcie mi jak ktoś, kto rzekomo przeszedł wojskowy trening i został stworzony za pomocą inżynierii genetycznej (mieszanie w DNA i te sprawy), zachowuje się jak rozpuszczone dziecko, które wszystkiego się boi i jest absolutnie bezużyteczne? Kana Hanazawa już dawno nie grała kogoś tak irytującego. Na szczęście pozostała dwójka robi dużo lepsze wrażenie – jedna to spokojna megane, a druga wydaje się być „szefem” całej grupki. Ibara oprócz pewności siebie i twardego charakteru ma jeszcze dodatkowy plus: dialekt Kansai (Haruka Tomatsu przeszłą samą siebie ^^), który zawsze brzmi bardzo ciekawie i śmiesznie jednocześnie :D Jednakże nie jest to coś, co odkupiło by Coppelion w moich oczach – nie wiem, czy jestem jedyną, na której ta wychwalana przez wszystkich seria nie zrobiła wrażenia, ale taka właśnie jest prawda. Czuję się trochę zawiedziona, bo zamiast faworyta sezonu dostałam ot, taki przeciętniaczek. Obejrzę jeszcze jeden odcinek – jeśli się nie rozkręci, to na tym zakończy się moja przygoda z tą fajnie zapowiadającą się, postapokaliptyczną serią.

NA PLUS: niesamowicie szczegółowe tła; fajny akcent głównej bohaterki; ciekawy setting
NA MINUS: projekt postaci; dłużyzny; mało muzyki; wkurzająca Aoi

WSTĘPNA OCENA: 5

Cheers~! :*