Hunter X Hunter – Odcinek 01

Trzeci tekst, yay~~ Four more to go! Napisać trzy notki w jeden dzień, to jednak coś ;D Jeśli jednak ma coś fajnego do słuchania (A MAM – okropnie się wkręciłam w ten utworek ostatnio ;)), to i pracuje się o wiele przyjemniej ^^

Co wiec mamy na celowniku w to piękne niedzielne popołudnie? (piękne oczywiście pod względem „o, jak super, że jeszcze jest weekend”, a nie „śliczna dziś pogoda” ;P) Bierzemy się za remake shounena, który jest świetnym kandydatem, by zostać kolejnym tasiemcem mającym predyspozycje, by towarzyszyć nam jeszcze przez kilka następnych lat :)

Remake serii z roku 1999 o tym samym tytule, opartej na mandze autorstwa Togashi Yoshihirego.
Łowcą jest ktoś, kto przemierza świat, wykonując przy tym różnego rodzaju niebezpieczne zadania, począwszy od łapania kryminalistów, a na szukaniu dawno zaginionych skarbów kończąc. Gon to młody chłopak, którego ojciec, wykonujący właśnie ten zawód, zniknął wiele lat temu. Wierzy on, że podążając w ślady swojego rodzica, dane mu będzie kiedyś ponownie się z nim spotkać.
Kończąc 12 lat, chłopak opuszcza swój dom postanawiając przystąpić do oficjalnego egzaminu, który zapewni mu tytuł Łowcy – egzaminu, który zdaje tylko niewielu, zaś niepowodzenie grozi śmiercią. Po drodze zaprzyjaźnia się z gnanym rządzą zemsty Kurapiką, marzącym o tym by zostać lekarzem Leorio, czy też byłym zabójcą Killua – razem muszą przezwyciężyć wiele problemów, by w końcu rozpocząć niebezpieczną karierę Łowcy.

Może mi wytkniecie, że zaczynam od złej strony, ale… NAPRAWDĘ?!?!?! Czy ja naprawdę usłyszałam to co usłyszałam w tym endingu? To jest, za przeproszeniem, techno połączone z growlem?! Ech… człowiek codziennie uczy się czegoś nowego ;P Tak mnie to wyprowadziło z równowagi, że jest to pierwsza myśl, jak tylko przypomni mi się Hunter X Hunter xD

Wracając jednak do bardziej szarej rzeczywistości – to jest tak typowy shounen z tak typowym głównym bohaterem, że to aż boli. Jeśli ktoś szuka czegoś odkrywczego, to tutaj tego nie znajdzie, nie zmienia to jednakże faktu, że seria nie musi być innowacyjna, żeby się podobać i tak właśnie jest w tym przypadku.

Może i Gon jest przesadnie optymistycznym (naiwnym?) dzieciakiem (to przecież shounen – nie mógł być „zbyt” dorosły ;]), który wszystko widzi w jasnych kolorach, ale w końcu nie zawsze musimy śledzić historię wzgardzającego światem buntownika, prawda? ;) Pod tym względem anime to pachnie mi Fairy Tail (zmienić głos lektorowi i wypisz wymaluj!)- tytułem o przyjaźni, pozytywnym myśleniu i sympatycznych postaciach. Do tego należy zaznaczyć, że nasz główny bohater mimo radosnej aury mogącej konkurować z kwiatuszkami Honey’a z Ourana, nie jest denerwujący – to już jest prawdziwy sukces ^^ Jedyne wątpliwości jakie można mieć, to rozwój jego charakteru – skoro już od samego początku całkiem dobrze sobie ze wszystkim radzi, to jak to będzie z wyzwaniami, z którymi przyjdzie mu się zmierzyć? Osobiście lubię, gdy herosowi raz za czas się obrywa, żeby dostać „lekcję” i móc z niej wyciągnąć wnioski (nie, nie jestem sadystką ;P). Tak było np. w przypadku Allena z D.Gray-Mana i bardzo mi się to podobało :)

Dalej. Mamy typowy motyw grupki, która „złączona zrządzeniem losu” zaczyna wspólną podróż. Początkowo może się ciut nie dogadują, ale w końcu szybko zaprzyjaźniają – nie ma to jak klasyka ^^ Każdy z nich ma inną osobowość i inne umiejętności… – wiecie jak to dalej leciało. Motyw poszukiwania taty przez Gona od razu skojarzył mi się z Haru i jego ojcem z Rave Mastera i ciekawi mnie, czy w HxH postawią na podobne rozwiązanie, czy też wymyślą coś innego.

Od strony technicznej jest w porządku – kolorowo, przejrzyście i całkiem ładnie (sztorm ma pokładzie i to trzepanie kamerą fajnie wyszło ^^) . Bez rewolucji, ale widać co się dzieje i nie można narzekać na jakość grafiki… przynajmniej na razie. Zobaczymy jak to będzie dalej – piętą Achillesa wszystkich longrunnerów jest problem z zachowaniem jakości, ale nie nastawiajmy się na nic. Może nas zaskoczą ^^ W tle przygrywają skoczne rytmy, które dobrze dopasowują się do odpowiednich scen.

Ogólnie cały odcinek oglądało mi się tak… jakby to nazwać… „lekko” – totalnie bez zobowiązań, czy potrzeby zbytniego wysilania mózgownicy xD To taka luźna rozrywka, która od widza za dużo nie wymaga, a dostarcza możliwość spędzenia czasu w niezobowiązujący i całkiem przyjemny sposób. Aż mi się przypomniało jak oglądałam pierwszy odcinek Fairy Tail – ostatnio przeczytałam sobie moje pierwsze wrażenie z 2 lat wstecz i choć też nie było w 100% różowe, minęło 100 epizodów, a ja nadal ślęczę przed monitorem co sobotę ;D Może i w tym przypadku będzie podobnie?

Nie mogę też nie powstrzymać się przed wspomnieniem o Keijim Fujiwarze – po tym jak skończyła mu się rola w FullMetal Alchemist narzekałam, że „ja chcę więcej Hughesa!!!!”. Jego geniusz przeniósł się na niedawny występ w Ao no Exorcist, gdzie jako Shirou Fujimoto, grał tatusia bliźniaków. Ostatnio jednak i Egzorcysta dobił do napisu „the end”, a ja znów pogrążyłam się w rozterce – niebiosa mnie jednak chyba usłyszały, bo właśnie w Hunter x Hunter dostał główną rolę Leoria, a to znaczy, że się go tak szybko nie pozbędziemy ^^ Yay!

Mówiąc w skrócie – to typowa „przygodówka”, która pokaże nam podróż grupy przyjaciół, mającą doprowadzić ich do upragnionego celu. Będzie miała swoje wzloty i upadki, swoje odcinki komediowe i te bardziej poważne (choć i tak nie doszukiwałabym się w tym niewiadomo czego). Czasami nas zaskoczy, a czasami będziemy narzekać na zbytnią przewidywalność. Fillery zapewne też się pojawią… Ujmując w kilku słowach –  chcesz shounena, oglądaj. Nie lubisz serii akcji, które zapowiadają się na tasiemca? HxH nie jest dla Ciebie.

Ocena: 7/10

Screeny:

Cheers! :*