Nowości na polskich półkach: High School of the Dead, Drug-On

Nienawidzę kolei, strajków, łaciny i całego tego zakichanego kraju!! Kto to u licha widział, żeby przez problemy komunikacyjne dotrzeć do domu przed 19:00 zamiast około 17:00? Niech idą do diabła z tymi swoimi podwyżkami i innym dziadostwem ;P

… … …Dobra – wyżyłam się, to możemy wrócić do tematu właściwego :] Zapytacie pewnie skąd tak smutny nagłówek? Otóż jest on idealnym odwzorowaniem tego co czułam wczoraj nadrabiając zaległości w Pandora Hearts. Mówiąc dokładniej – ryczałam jak bóbr ;((( Autorka zadała mi cios prosto w serce (które widząc skany rozsypało się na miliony maleńkich fragmencików) i niestety tak łatwo się z niego nie podniosę… No bo jak można? :( Nie zgadzam się, nie zgadzam *chlip* *chlip* Choć czytać PH nadal będę, to jestem w tej chwili tak otępiała w stosunku do tej serii, że z jednej strony mam ochotę kogoś zagryźć, a z drugiej, wzorem Ouranowego Tamakiego, usiąść sobie gdzieś w kąciku i poemować. Odebrano mi coś, co było moją motywacją przy wyczekiwaniu na kolejne chaptery i tak zwyczajnie się z tym nie pogodzę <buuu>

Na pocieszenie dla wszystkich Pandoromaniaków wrzucam pewien niesamowity MMV – nie wiem czy go już widzieliście, czy nie, ale filmik jest po prosty genialny (pomijam fakt, że oglądając go znowu chce mi się beczeć, ale cóż…). Choć piosenki Katy Perry mnie wkurzają, tak E.T. mnie zaczarowało :) Wyobraźcie też sobie moje zdziwienie, kiedy po pół roku usłyszałam, jak grają ją w radiu xD (ja ją znałam od listopada, o dopiero od niedawna jest wałkowana w naszych stacjach)

A teraz przejdźmy do (mniej smutnych) konkretów. Ostatnio maszerowałam sobie do katowickim Matrasie i wyhaczyłam dwa nowe tytuły, o których nawet nie wiedziałam, że się ukażą. Jeden zaskoczył mnie bardziej (ponieważ znam go ze słyszenia), a drugi po prostu wywołał zainteresowanie, bo nie miałam wcześniej z nim styczności. Zakupy mi się wtedy nie udały – czytaj: nie kupiłam tego po co tam przyszłam (ale o tym później), więc wzięłam oba tomiki i z rezygnacją ruszyłam do kasy (no co? każda manga fajna, ale jednak perspektywa „niewykonanej misji” jest irytująca).

Na pierwszy ogień w czytaniu poszło High School of the Dead – tytuł zapewne kojarzycie, bo albo oglądaliście anime, które ukazywało się jakoś kilka sezonów temu, albo przynajmniej czytaliście o nim w moich zapowiedziach. Tak czy siak, nie powinien być on dla was nowością… i tak samo nie był dla mnie.

Manga wydawana jest przez Waneko, dlatego już z góry przygotowałam się kfiatki w tłumaczeniu (przykro mi, ale moim zdaniem mało kto dorasta Pawłowi Dybale choćby do pięt), jednak ku wielkiej uldze nie znalazłam nic denerwującego tak, jak choćby słynny „Kolega Kaname” z Vampire Knighta ;P Chwała im za to – dobry przekład, to podstawa sukcesu ^^ Rzecz, która chyba najbardziej rzuca się w oczy z samej fizycznej strony tomiku, to jego grubość – jest otóż bardzo cienki. Mamy do przeczytania zaledwie 3 rozdziały a zapłacić trzeba za nie 18 złotych. Mówiłam już, że nienawidzę podatku VAT? Strasznie wszyscy narzekają, iż ludzie w Polsce mało czytają, ale co mają zrobić, jeśli książki/prasa, zamiast tanieć, to jeszcze drożeje? Paranoja jakaś… Wracając jednak do wyglądu – całość dopełnia ładna obwoluta i kilka kolorowych stron na początku.

„Dzień jak co dzień w zwyczajnej japońskiej szkole… Takashi, zmęczony nauką i świadomością, że jego szkolna miłość chodzi z innym, robi sobie przerwę od zajęć na dachu szkolnego budynku… i obserwuje niebezpieczne zajście przy bramie. Tknięty złym przeczuciem postanawia uciekać. Jego szybka reakcja ratuje życie jemu i jego przyjaciołom… bo normalny świat w ciągu kilku godzin zamienia się w piekło...”

Fabuła, jak widać, wskazuje na typową serię z gatunku survival. Zombie atakują, my zaś musimy się bronić/uciekać i przy okazji (zapewne) rozwikłać wielką tajemnicę. Z opisu wydaje się to proste jak budowa cepa, ale wierzcie mi – czasami ciężko jest się rozeznać w tym, co aktualnie ma miejsce przed naszymi oczami. Nie wiem w sumie czy zwalić to na kiepskie rozplanowanie historii, czy nieporządek w okienkach, ale niektóre fragmenty przyprawiały mnie o ból głowy i frustrację, kiedy tak naprawdę nie mogłam się zorientować w tym co się dzieje. Do tego wielkość piersi niektórych Pań jest tak niepoważna, że gdyby życie było jak anime, to podczas czytania, przy mojej głowie wielokrotnie pojawiałaby się charakterystyczna „łezka” ;P

Wątek romantyczny jest… i pewnie będzie się rozwijał, jednak pierwszy tom raczej służy przedstawieniu bohaterów niż pokazywaniu ich związków (które przecież muszą się dopiero z czasem narodzić/rozwinąć). Nie mogę się też zgodzić ze stwierdzeniem pewnego osobnika z MALa, który to przyrównał HSotD do Eden no Ori, twierdząc, że jeśli podoba nam się jeden tytuł, to i drugi jest dla nas. Na mnie High School nie zrobił takiego wrażenia co Cage of Eden, więc mimo podobnie survivalowej tematyki, nie w każdym przypadku okaże się to trafne porównanie.

Bohaterowie są barwni, to trzeba im przyznać. Od razu polubiłam stoicką dziewczynę z klubu kendo oraz młodą geniuszkę i jej dziwnego geek-pomocnika ;) Za to główna para, póki co nie zawróciła mi w głowie. Mam wrażenie, że Takashi będzie spoko, ale jego love-sickness (i wyrzuty sumienia z nią związane) ciut denerwuje, zaś heroina to taki trochę niezdecydowany osobnik, który wydaje się nie wiedzieć czego chce – liczę jednak na ewolucję charakterów ;) (mam też nadzieję, że w końcu zapamiętam więcej niż jedno imię, ale to się wytnie ;])

Kreska, jak już wcześniej wspominałam, potrafi czasami nieźle zakręcić czytelnika, ale ogólnie jest niezła i zdecydowanie podobają mi się projekty postaci. Na koniec jeszcze dodam, że High School of the Dead ma oznaczenie 16+, choć przy pokazanej takiej ilości krwi i przemocy (niektóre sceny są wręcz obrzydliwe!), ja bym mu dała jak nic 18+! Póki co ma u mnie ocenę jakieś 6/10 i nie wiem czy kupię drugi tom. Może najpierw zerknę na nią online i sprawdzę, czy opłaca się w ten tytuł inwestować.

Przejdźmy teraz do drugiego cudeńka, a jest nim Drug-On, od Studia JG. Nic od nich wcześniej nie kupowałam, więc nie miałam pojęcia jak to będzie wyglądać, ale na szczęście okazało się całkiem nieźle. Wydanie stoi naprawdę na poziomie innych, bardziej już wprawionych polskich wydawnictw. Standardowa grubość (5 rozdziałów w środku) i kolorowa obwoluta (przykrywająca praktycznie totalną pustkę pod spodem) sprawiają schludne i porządnie wrażenie. Dodam jeszcze, że bardzo podoba mi się gra słów zawarta w tytule – „drug-on”, czytane jako „dragon” :)

„Legenda głosi, że na tajemniczej wyspie Dragon’s Beak działa potężna magia, która może spełnić nawet najskrytsze marzenie każdego, komu uda się tam dostać. Długi kamienny most łączący ląd z wyspą jest pilnie strzeżony, co jeszcze bardziej podsyca wyobraźnię pragnących spróbować szczęścia mieszkańców portu. Trójka przyjaciół spotyka pod starym zamczyskiem Alice – młodziutką dziewczynę o zagadkowych mocach, która pomaga im dostać się na wyspę. Wielka przygoda zmienia się w koszmar, gdy przychodzi im doświadczyć na własnej skórze prawdziwej natury Dragon’s Beak, zwanej też Wyspą Potworów…”

Pierwsze co rzuca się w oczy, to zdecydowanie kreska. Nie jest to typowe, słodkie rysowanie, rodem z shoujo, ale takie jakby trochę bardziej stonowane i „realne”. Moim pierwszym skojarzeniem był styl Death Note’a – nie tak bardzo mangowy, jak przyzwyczaiły nas do tego inne pozycje na rynku. Zdecydowanie jest to plus – fajnie jest mieć dla odmiany coś bardziej oryginalnego i wyróżniającego się z tłumu. Wewnątrz też jest w porządku – bohaterowie wyglądają  odpowiednio do swoich charakterków (które, swoją drogą, są bardzo barwne!), a sceny akcji są poprowadzone dostatecznie jasno, by nie wprowadzać zamieszania (kto czytał końcowe rozdziały TRC, ten wie o czym mówię – tam to już w ogóle nie było wiadomo kto, z kim i dlaczego ;P).

Fabuła jest niezła, choć po pierwszym rozdziale czytelnik może być trochę skołowany. Bez żadnych wyjaśnień, jesteśmy wrzuceni w dziwną sytuację, do tego akcja postępuje bardzo szybko i nie ma za bardzo czasu, żeby się w ogóle zastanowić o co w tym wszystkim chodzi. Na szczęście problem ten rekompensuje już dalsza cześć, która wprowadza w całą opowieść i wyjaśnia ewentualne niedopowiedzenia (przynajmniej tyle, ile autorka na razie chce wyjawić).

Co do samej fabuły, to muszę przyznać, że wciąga. Początkowo nie wiemy co jest grane, ale z kolejnymi stronami jesteśmy zapoznawani z następnymi faktami, które budują w nas chęć do przewrócenia strony i przekonania się, co będzie dalej ^^ Taki syndrom „tylko zobaczę co jest za zakrętem i JUŻ kończę” z gier komputerowych ;D Po za tym pomysł mocy od żywiołów, może i nie jest zbyt nowatorski, ale mnie akurat chyba zawsze będzie się podobał ^^

Postacie łatwo dają się polubić, a tłumaczenie czasami mnie rozbrajało xD Mówię tu w szczególności o kwestiach Jacka („Co za przychlasty” for the win ;DDD). Tak samo wymiany „uprzejmości” pomiędzy bohaterami potrafią wywołać parsknięcie śmiechem – widząc „Joł ponuraku” i „Spadaj ćpunie” w odpowiedzi, potrafię sobie wyobrazić ubaw jaki miał tłumacz ;) Początkowo wydawało mi się, że takie zbytnio slangowe zwroty będą sprawiać wrażenie jakby na siłę wciskanych gdzie się da, żeby „trafić do młodzieży”, albo coś w tym stylu, ale okazało się, że tego typu wypowiedziami rzuca tylko jedna postać i jak najbardziej pasują one do jego image’u ^^

Podsumowując – choć tomik jest drogi, bo trzeba wydać na niego prawie 20 złotych (19,90zł), nie żałuję tej inwestycji. Z chęcią zapoluję też na kolejne części jak tylko się ukażą – może nie ma rewelacji, ponieważ Drug-On nie wydaje się czymś co może porwać tłumy lub też zwalić z nóg, ale to porządny tytuł, któremu warto dać szansę. Dla mnie na razie 7/10 ^^

Na zakończenie kilka nowinek.

Ouran #8 (po półrocznej przerwie jaką zafundował nam JPF >_>) podobno jest już w sprzedaży od ładnych kilku tygodni lecz niestety nie udało mi się o tym przekonać na własnej skórze. Poluję na niego i poluję (to właśnie on był celem mojej wizyty w księgarni), ale w Matraskach jak do tej pory pustki :(

Co się tyczy zapowiedzi, to Japonica Polonica Fantastica, póki co siedzi cicho. Miejmy nadzieję, że jest to tylko cisza przed burzą i zafundują nam coś fajnego w niedalekiej przyszłości. Na razie wydali One Piece, o którego tak się „lud” dopominał – nie wiem w sumie jaki w tym sens. Seria ta ma ponad 50 tomów, a znając polskie realia, prędzej się zestarzeję, niż oni to wszystko wydadzą. Fani fanami, ale czy naprawdę nie lepiej już było czytać wam skanlacje, niż inwestować w takiego kolosa? Ja już nie wiem… Ciekawi mnie też bardzo co będzie na zastępstwo FMA, które powoli zbliża się ku końcowi – byłabym szczęśliwa, gdyby zastąpili je serią w podobnych klimatach. Jestem za D.Gray-Manem, Pandora Hearts (to by był w sumie genialny pomysł!), albo choćby i Ao no Exorcist (które może do tego czasu dorobi się większej ilości tomikowej), ale co będzie, czas pokaże. Pewne jest jednak, że już raczej nie doprosimy się o nic od CLAMPa – stwarzają one podobno takie problemy przy wydawaniu czegokolwiek, że nikt za bardzo nie ma do nich nerwów i wolą sobie wydawnictwa odpuścić pertraktacje z tak nieprzystępną drugą stroną.

Cicho w JPF, Waneko za to zaskakuje newsami! Po pierwsze – w listopadzie dostaniemy w swoje łapki pierwszy tom Kuroshitsuji. Jako, że do tej pory nie dałam się namówić na randez-vous z tą serią, może po kupnie tego tomiku zrozumiem fenomen Czarnego Lokaja? Dla fanów romansów szykuje się Special A w październiku – dla mnie pozycja obowiązkowa. Choć słyszałam, że manga zaczyna przymulać pod koniec, to i tak chętnie ją poczytam. Anime było naprawdę dobre i zabawne ^^ Do odkrycia pozostaje jeszcze jedna nowość, podpisana w kalendarzyku jako „Nowy Tytuł B” – widząc takie plany i różnorodność, naprawdę zżera mnie ciekawość, cóż to będzie :) A! Jeszcze jedna rzecz mi się w oczy rzuciła, przeglądając „Księgę Gości” na stronie głównej wydawnictwa – ktoś zasugerował im by postarali się o pewien baaardzo lubiany przeze mnie shounen, na co wydawnictwo odpowiedziało „Nad Fairy Tail się zastanowimy.” Będę trzymać kciuki, żeby to zastanawianie im za długo nie zabrało i spotkało się z pozytywnym rozpatrzeniem sprawy ^^

Dobra – oficjalnie to tyle na dziś. Ręce już mnie bolą od pisania ;)

Cheers! :*