Star Driver: Kagayaki no Takuto – Odcinek 01

Upiekłam wczoraj sernik z nadzieją, że rodzinka nie wyje mi całego i będę choć małą jego cześć mogła zabrać dzisiaj ze sobą do akademika… Ciekawe, czy mój plan się uda xD

Co się jednak tyczy Star Drivera – miałam oglądać tą serię od baaaardzo dawna. Nie wiem w sumie co mnie powstrzymywało, ale nie mogłam się przemóc, choć odcinek leżał mi na dysku praktycznie od dnia premiery subów. Ściągnęłam wtedy tego ponad 400 megowego kolosa, ale odpalić jakoś nie potrafiłam… Dzisiaj przezwyciężyłam te opory i muszę przyznać, że przez jakieś dziwne uprzedzenia omijała mnie naprawdę wielka frajda! ;)

Owe 25 minut spędziłam bardzo przyjemnie i z czystym sercem mogę stwierdzić, że sezon jesienny tego roku obfituje w fajne tytuły ^^ Psychic Detectice Yakumo, który niesamowicie trafił w moje klimaty, przesympatyczny Bakuman, a teraz zwariowany Star Driver – poproszę o więcej tak ciekawych pór roku (choć jesieni samej w sobie nie lubię ;P)

Streszczenie: Wako i Sugata znajdują wieczorem na plaży nieprzytomnego chłopaka – po szybkiej akcji ratunkowej, dziewczynie udaje się go uratować. Kiedy budzi się następnego dnia, wyjawia, że ma na imię Takuto i przybył tutaj za radą dziadka, aby móc uczęszczać do znajdującego się na wyspie liceum. Prawda jednak może być głębsza niż się to na pierwszy rzut oka wydaje – bohater zdaje się wiedzieć o przedziwnych robotach, Cyboddies, ukrytych w tutejszej kopalni, a co więcej, potrafi nawet jednego z nich pilotować! Dzięki tej zdolności udaje mu się uratować Wako (blondynka jest ważną kapłanką), ale tym samym ściągnąć sobie na głowę gniew organizacji Błyszczący Krzyż, której pokrzyżował niecne plany…

Przemyślenia: Zastanawiam się od czego by tu zacząć – zanotowałam sobie w głowie o czym chciałabym napisać, teraz zaś muszę się trochę pomęczyć i ubrać to w ładne zdania ;D Hmmm… ciekawi mnie, czy to już jest takie moje „zboczenie zawodowe”, że teraz oglądając coś, czy czytając, mechanicznie robię sobie notatki co było fajne, a co nie? Ech, źle już ze mną, bo to oznacza, że sobie życia nie wyobrażam bez bloga – uzależnienie na maxa <śmiech>

Może najpierw wspomnę o grafice, która chyba jest najbardziej rzucającą się w oczy kwestią tego anime. Na pierwszy rzut oka nie wydaje się jakaś specjalna, ale już po drugim spojrzeniu dostrzegamy bardzo specyficzny design postaci, który ku mojemu utrapieniu skojarzył mi się z Shiki. Tam też włosy wyglądały dziwnie i od razu połączyłam je ze sterczącymi na wszystkie strony „kudłami” Takuto xD Na szczęście jest to jedyna rzecz, która w moim chorym umyśle łączy oba tytuły ;]

Okropnie podobała mi się animacja, ponieważ już w pierwszych scenach zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie – nie wiem czy się przyjrzeliście, ale kiedy Wako idzie boso po plaży, zostawia bardzo naturalnie wyglądające ślady na piasku. Niby takie nic, a cieszy ^^ Po za tym jakość wykonania grafik CG okrutnie przypominała mi Final Fantasy – w FF8 i FF9 wielokrotnie używana była technika, gdzie np. w tle kręciły się jakieś zębatki, które tak naprawdę były odtwarzanym w kółko filmikiem, a normalna animacja działała sobie osobno – tu też jest coś takiego i nie dość, że łezka mi się o oku kręciła od Finalowych wspominek, to wykonanie całości było naprawdę przyjazne dla oka :)

Następną rzeczą od razu rzucającą się w oczy, a raczej w uszy, są seiyuu naszych bohaterów – trzeba by było być głuchym, żeby nie rozpoznać Mamoru Miyano, Juna Fukuyame, Shinichiro Mikiego, czy Akire Ishide. Ich głosy są jak wisienka na torcie do ciekawego wyglądu całego anime ^^

Fabularnie jest… ekhm… zwariowanie ;D Jak można brać na poważnie bohatera, którego tytuł brzmi „Gwiezdny Przystojniaczek”? <hahaha> Do tego przemienia się niczym jakaś czarodziejka z mahou shoujo, choć może raczej powinnam powiedzieć „mahou shounen”? xD Scena gdzie kamera robi najazdy z różnych stron, zmieniają mu się ciuchy, a on wyczynia dziwne pozy razem z towarzyszącymi mu błyskami i innymi gwizdkami, jest tak rozbrajająca, że po prostu nie da się nie śmiać ;]]] Tak mnie wkręciło, że miałam wrażenie, iż za chwilę pojawi się obok niego czarny kot, a on wyskoczy z „Ukaże Cię w imię księżyca!” ;P Ogólnie jest ciekawie – duże mechy, tajemnica, zaczątek wielowątkowości, może być nieźle :)

Jednak jeśli już pominąć ten dziwny fetysz magicial girls naszego bohatera, to okazuje się, że jest on naprawdę fajną postacią – luzacki, otwarty, sympatyczny. Typ, którego nie da się nie polubić ^^ Wako także pozytywnie mnie zaskoczyła – bardzo zwyczajna i przyjemna dziewczyna. Totalnie nie wahała się przed resuscytacją usta-usta, a co więcej, później także nie wydawała się zachowywać niezręcznie z tego powodu (oprócz momentów, w których Sugata celowo jej dogryzał :)) – dla mnie jest to wielki plus, że nie dostaliśmy kolejny raz przesadnie rumieniącej się damsel in distress. Apropo Sugaty – w porządku chłopak. Jak usłyszałam o tym całym jego narzeczeństwie z Wako, to pomyślałam sobie, że znów mogą tu wyskoczyć z wątkiem zazdrości itp. itd., jednak na szczęście autorzy postanowili nie iść w schematy i rozwiązali problem „małżeństwem z obowiązku”. Dzięki temu nasz blue-head i red-head nie skoczą sobie do gardeł, a za to mogą zostać fajnymi przyjaciółmi ^^ Taaaaak, uwielbiam męską przyjaźń ;D

Jedyny minus jakiego potrafię się dopatrzeć, to muzyka, która niby teoretycznie powinna mi odpowiadać, ponieważ jest dynamiczna i pełna energii, ale z drugiej strony lekko mnie drażni… Choć może drażni, to za mocne słowo. Słuchając takiego OPu („Gravity Zero” Aqua Timez) irytuje mnie odrobinkę wokal, za to ED („Cross Over” 9nine), to taki przyjemny utworek, wylatujący z głowy zaraz po przesłuchaniu. Póki co hitu nie ma – liczę, że kolejne piosenki (o ile się pojawią ;]) będą lepsze ^^

Dobra, przydałoby się już jakiś koniec napisać, bo coś za dużo się rozpisałam… co jednocześnie może być podsumowaniem samym w sobie :) Pierwszy odcinek naprawdę bardzo mi się podobał i żałuję, że tak zwlekałam z jego obejrzeniem :) Star Driver depcze po piętach Psychic Detectice Yakumo, który jest moim niezaprzeczalnym faworytem tego sezonu, a to już coś znaczy :) Zdecydowanie wykonanie, zamysł i humor są na wysokim poziomie i idealnie do mnie trafiają. Werdykt? Z przyjemnością obejrzę więcej ^^

Ocena: 8/10 (MALowe „very good”) [jeśli dalej utrzyma taki poziom, to może i podniosę do dziewiąteczki na koniec serii :)]

Screeny:

Cheers! :*