Schugo Chara! Encore! – …i tak przygoda z SC dobiegła końca :)

BioWare… Bóstwo większości zapalonych fanów RPG. To do nich kierowane są modły o kolejną świetną opowieść, o kolejną genialną grę na naszych emocjach, kolejny kawał dobrze wykonanej roboty. To właśnie oni, studio które wielbić będę po wsze czasy, tworzą najlepsze tytuły gatunku… to oni stworzyli Star Wars: Knights of the Old Republic, które tak mnie oderwało od rzeczywistości, że od niedzieli wieczora internet praktycznie dla mnie nie istniał, a notka obiecana na „do środy”, trochę nie wypaliła ;] To ich należy za wszystko winić – są po prostu za dobrzy xD Btw, jeśli ktoś z was też jakimś dziwnym cudem ominął ten tytuł (który ma już przecież swoje lata), to szczerze polecam zagrać – naprawdę mistrzostwo ^^ W pewnym momencie jest taki plot twist, że miałam szczerą ochotę, że tak się wyrażę, rzucić w cholerę granie jako ta dobra i przyłączyć się do tych złych! Jednak zaprawdę oparłam się Ciemnej Stronie Mocy i nadal podążam Ścieżką Światła <śmiech> xD

Jednak do rzeczy – przydałoby się w końcu napisać to po co tu przyszłam, czyli przemyślenia końcowe dotyczące kategorycznego, definitywnego końca kończącego SC ;) (jeśli pytacie jakim cudem oderwałam się od KotORa, to odpowiedź brzmi – brat potrzebuje laptop, a właśnie tam mam go zainstalowanego <buuuuuuuuuuuuuu> ;p)

Zacznijmy może od początku… … …albo nie, może lepiej nie – w końcu wszyscy, którzy będą czytać tą notkę, to osoby dobrze znające rzekomy „początek” ^^ Zacznijmy od końca, z tym, że końca serii głównej. Gozen i Easter przegrali, Hikaru został przeciągnięty na tą dobrą stronę, a Ikuto uratowany. Niby wszystko było w porządku. Później na zakończenie panie z P-P wymyśliły króciutką, kilku-rozdziałową opowieść o Amu ścigającej swoje zagubione Shugo Jajka i otrzymującej piękny morał, jak to każdy ma w życiu wiele możliwości, a jej Shugo Chary zawsze przy niej będą, nawet jeśli „straci je z oczu”. Ot, bardzo ładny i filozoficzny koniec pokazujący piękno przyjaźni, potęgę marzeń i to, że przyszłość zależny tylko i wyłączeni od nas, dlatego musimy walczyć o nią i o nasze szczęście.

To by było na tyle. End. Fin. Shūryō. Loppua. Ende. Fine. Télos. Nhāyh. Slut. Final… a jednak nie do końca. Okazało się, że dostaniemy jeszcze jedno zakończenie – 4 rozdziały, tym razem wydane pod szyldem Shugo Chara! Encore!, miały definitywnie rozwiązać wszystkie niedopowiedzenia i sprawić, aby fanom minął niedosyt pozostawiony po ostatnim chapterze serii głównej. Bo w końcu pomimo bardzo przyjemnej konkluzji, w umysłach większości dziewcząt (i zapewne niektórych chłopaków, jeśli czytali SC ;D) ciągle płonęło jedno, ogromne pytanie – A CO U LICHA Z WĄTKIEM MIŁOSNYM?!?!?! ;]]]

(PS: Jeśli kogoś interesuje, to wszystkie słowa na początku poprzedniego akapitu oznaczają „koniec” w odpowiednich językach – od lewej: angielskim, francuskim, japońskim, fińskim, niemieckim, włoskim, greckim, arabskim, szwedzkim oraz hiszpańskim :) Taka ciekawostka ^^)

Po miesiącach czekania nadeszło SCE, które nie do końca okazało się tym, czego wszyscy się spodziewali. Osobiście myślałam, że będzie to kilku-rozdziałowe zwieńczenie całej opowieści, zaś dostaliśmy swego rodzaju luźno spięte one-shoty, opowiadające o poszczególnych paringach. Można i tak, szczególnie, że wyszło to naprawdę całkiem porządnie ^^

Pierwszy rozdział to rozwiązanie wątku Utau – w końcu odpuszcza sobie Ikuto i znajduje swoją true love, czyli, a jakże, Kukaia ^^ Wszyscy fani Kutau powinni być uszczęśliwieni, bo jest to naprawdę genialna para (jeszcze nie spotkałam nikogo, kto by się z tym zdaniem nie zgodził xD). Zdecydowanie gdyby nie Amuto, to właśnie temu paringowi bym najbardziej kibicowała :) Pamiętam moment kiedy ukazały się RAWy – przetłumaczyłam wtedy komuś kilka chmurek, bo wszyscy byli tak bardzo podekscytowani perspektywą nowego chaptera ;] Jednym z tych fragmentów była ostatnia strona, gdzie Utau mówi, że „nareszcie nie jest już sama”. Ten moment najbardziej mi się spodobał i zapadł w pamięć ^^

Kolejny rozdział, to opowieść o Rimie i Nagihiko. Rodzice dziewczyny decydują się na separację, co ją przytłacza, zaś Nagi poszukując „kwiatu w rozkwicie” (zadanie, które dała mu jego mama, ponieważ nie radził sobie podczas próby tańca), wpada na Królową. Nasza dwójka, w pewnym sensie, jest w stanie pomóc sobie nawzajem. Muszę przyznać, że był to miły chapter. Cieszę się, że autorki nie chciały na siłę wpakować tu romantycznego Rimahiko, ponieważ coś takiego istnieje póki co tylko w umysłach fanów ;) Pozostawiono ich w sferze przyjaźni i zdecydowanie coś takiego odpowiada mi bardziej :)

Następny chapter to Yaya i Kairi – oboje biorą udział w wyścigu, aby tym sposobem zdobyć kwiaty, które chcą później użyć podczas ceremonii zakończenia szkoły dla byłych Strażników. Ten paring szczerze mówiąc, ani mnie ziębi, ani parzy. Był to całkiem niezły rozdział o bohaterach typowo drugoplanowych. Choć akurat trzeba przyznać, że Yaya zrobiła się bardziej znośna niż na początku. Kairi za to trochę mi przypomina mojego dobrego kolegę, dlatego chyba nie potrafię go nie lubić, mimo że nie jest jakąś szczególnie „cool” postacią ^^

Rozdział 4… taaaaak… prawdziwy koniec ^^ Mimo, że nie otrzymaliśmy jednoznacznego „Amu jest z Ikuto”, to hintów jest tyle, że chyba ślepiec by tego nie zauważył ;) Rozbroił mnie np. komentarz „Hej! Nie wąchaj mnie! Puszczaj!” „Nie ma mowy. Tak długo Cię nie widziałem, że muszę wchłonąć trochę Twojego zapachu” xD Albo najbardziej rozwalający koment na podryw, uwaga: „A może zmieniłem się dzięki tobie? Może ufarbowałaś mnie na ten swój wyjątkowy kolor…?” – nie można zarzuć mu brak inwencji ;P Ogólnie rzecz biorąc pocałunek w nos, trzymanie się za ręce + zdanie „Tak długo jak będę mocno trzymać tą dłoń, wszystko jakoś się ułoży”, czy też przytul na ostatniej stronie – Amuto drodzy państwo, skończyło się tak jak chwieliśmy :) Dziękujemy Peach-Pit! Jak na uczniów podstawówki, to jak najbardziej odpowiada mi takie zakończenie – wiemy, że w przyszłości będą razem, ale do tego czasu Amu czeka jeszcze wiele przygód ^^ Time-skip byłby strasznie przewidywalny, a tak, rozwiązali wszystkie problemy, jednocześnie nie zmieniając czasu akcji :) Fani Tadase też otrzymali swoje 5 minut (jak i fani Kutau – także była fajna scenka ^^), gdzie to chłopak przyznaje, że nie ma zamiaru tak łatwo się poddawać i zrezygnować z Amu – komu odpowiada Tadamu, może wymyślić sobie swoją własną wersję wydarzeń. Jedynie trochę dziwacznie rozwiązano problem Nagiego będącego jednocześnie Nadeshiko – powiedział on w końcu Amu prawdę, ale oprócz zdziwionego krzyku, tak naprawdę nie ma żadnej konkretnej reakcji z jej strony. Nikaidou i Sanjou nareszcie się pobierają i na tym SC się kończy – Shugo Chary wracają do Amu i mamy jeden, wielki, szczęśliwy happy end :)

Jak już pisałam na twitterze – jak dla mnie jest to zakończenie „w porządku” :) Mogę je zaakceptować bez żadnych ale – podoba mi się jak wszystko rozwiązano, a jedyna maleńka rysa na tym ładnym obrazku, to fakt, że Shugo Chara! naprawdę się skończyła. Tak długo byłam z tą serią, całe to czekanie na RAWy, potem translację. Moje własne zabawy z tłumaczeniem z japońskiego zaczęły się właśnie od niej – dała mi motywację do nauczenia się hiragany oraz katakany, co teraz mi bardzo często służy jako wielka pomoc ^^ Totalny fangirlism na punkcie jakiegoś paringu… Tyle doświadczeń, które dobiegły końca…! Nie zapominajmy też, że Dream Universe zaczęło swoją działalność właśnie przez Shugo Charę! i za to będę tej serii wdzięczna do końca życia – pozwoliła mi stworzyć coś, bez czego teraz nie wyobrażam sobie mojej internetowej działalności ^^ Ech, jestem sentymentalna, jestem romantyczką, ale naprawdę – ze wszystkimi swoimi wadami i zaletami, złościami, i radościami jakie mi przyniosła, jedno jest pewne – do mnie zawsze będzie to w pewnym sensie seria wyjątkowa, a teoretycznie banalna historia i target ciut młodszy niż ja, nie mają tu nic do rzeczy :)

Cheers! :*