Ouran High School Host Club – …a kto jest Twoim hostem? ;)

Plebs i szlachta, mieszczanie i arystokracja, biedni i bogaci. Jedni różnią się od drugich jak wróbel od sokoła, jak jaszczurka od krokodyla, jak osioł od rasowego wierzchowca – niby wyglądają podobnie, funkcjonują podobnie, a z drugiej strony dzielą ich całe lata świetlne!

Co się jednak stanie jeśli te dwa odmienne światy, pod postacią twardo stąpającej po ziemi licealistki z klasy średniej oraz grupki rozpuszczonych bogaczy, zderzą się ze sobą w dość niespotykanych okolicznościach? Jedno jest pewne – skutki okażą się katastrofalne! ;)

Liceum Ouran to, wydawałoby się, szkoła jak każda inna – są klasy, są nauczyciele, jedni uczniowie się uczą, inni się bawią. Haruhi Fujioce, typowej chłopczycy starającej się o stypendium w tej renomowanej placówce, umknął jednak pewien maleńki szczegół – jej nowa szkoła okazała się być kagankiem oświaty dla dzieciaków, które praktycznie od urodzenia kąpały się pieniądzach!

Czy ją to jednak poruszyło? Gdzie tam! Nasza heroina, lekko mówiąc, miała to gdzieś – ciężko pracowała, skupiła się na nauce, ścigała swoje marzenie… i rozbiła wazę wartą 8 milionów jenów! W tym momencie jej spokojne życie legło w gruzach, a ona? Cóż, niezupełnie dobrowolnie, aby odpracować swoje grzechy, zostaje członkiem Klubu Hostów, będących przypadkiem właścicielami drogocennej porcelany i na tyle zakręconymi osobnikami, że biorą ją za reprezentanta ich własnego, choć może nieco biedniejszą odmianę, męskiego gatunku ;P

Fabuła Ouran High School Host Club przede wszystkim skupia się na perypetiach głównych bohaterów i ich przygodach związanych z niecodziennym klubem jaki sobie wymyślili. Bo cóż może być bardziej interesującego dla szóstki znudzonych, przystojnych licealistów, niż zabawianie czasu równie znudzonych przedstawicielek płci pięknej? Z faktu tego wynika cała masa przeróżnych, zabawnych sytuacji, dodatkowo zabarwionych bardzo przyziemnym podejściem do życia jakie prezentuje ich nowa członkini… ups! Chciałam powiedzieć, nowy członek, który niespodziewanie okazuje się samorodnym talentem, szybko stając się kolejną jasną gwiazdą na firmamencie Hostowego klubu.

Historia opowiedziana przez anime zdecydowanie jest jego mocną strona, jednak nie byłaby w stanie pociągnąć całej machiny jaką jest projekt Ouran High School Host Club, gdyby nie świetni bohaterowie o niesamowicie zróżnicowanych charakterach, jednocześnie zachowujący swoją całkowitą ignorancję dla świata plebsu.

Zacznijmy od Tamakiego vel Króla Hostów, Tatusia, Milorda – na pierwszy rzut oka narcystycznego, emocjonalnego… idioty ;P Potrafi zawrócić w głowie każdej dziewczynie swoimi słodkimi słówkami (płynącymi prosto z serca!), ale czasami można się zastanawiać jak osobnik o obyciu społecznym na poziomie pantofelka dał rade tak długo przetrwać w dzisiejszym świecie ;D Przypuszczalnie jest to rezultat bliskich stosunków z Kyouyą vel Mamusią, Szarą Eminencją – przebiegłym, wyrachowanym wiceprezydentem klubu, dla którego najważniejszą wartością na świecie są pieniądze. Do wesołej gromadki zaliczamy także złośliwych i chytrych bliźniaków Hitachiin – Hikaru i Kaoru, słodkiego, malutkiego, nigdy nie rozstającego się z maskotką-Królisiem Mitsukuniego alias senpaja Honey oraz jego wiernego, cichego i spokojnego kompana Takashiego aka senpaja Mori, którzy związani są ze sobą przez długą tradycję jaką dzielą ich rodziny.

Oczywiście pominęłam tu sam fakt, że każdy z nich ma po kilka willi, prywatnych plaż, prężnie rozwijających się przedsiębiorstw oraz górę pieniędzy na dokładkę. Właśnie do takiego świata zostaje nagle wrzucona Haruhi – dziewczyna ze zwykłej japońskiej rodziny o niesamowicie stoickim i praktycznym podejściu do życia. Twardo stąpająca po ziemi, inteligentna, zaradna – tworzy ona genialną przeciwwagę dla wariatów z Klubu Hostów :) Różnice pomiędzy nimi sprawiają, że wiecznie ciekawscy bogacze nie dają jej spokoju i nie raz przyprawiają o ból głowy chcąc poznać „świat plebsu” ;]

Zderzenie różnych charakterów przyczynia się też do niesamowitego humoru serii – przyznam się szczerze, że chyba jeszcze nigdy w życiu nie zaśmiewałam się przy oglądaniu jakiegoś anime do tego stopnia, że z oczu zaczynały mi cieknąc łzy, zaś Ouranowi praktycznie bez wysiłku udało się doprowadzić mnie do takiego stanu ;D Gagi są bardzo fajnie przemyślane – jest to albo typowo humor odbohaterski i to postacie oraz ich wady/zachowanie wywołują u nas uśmiech, czy raczej (i ten zdecydowanie przeważa) sytuacyjny, gdzie w nawet wyglądającej na pierwszy rzut oka na poważną scenę, nagle jesteśmy rzuceni na kolana jakimś niespodziewanym komentarzem, czy wydarzeniem ^^ Kuriozalność niektórych momentów jest tak wielka, że po prostu nie da się nie roześmiać!

Jeśli chodzi o wątek romantyczny, to… cóż. Nie ma tego za wiele – OHSHC to tak naprawdę komedia. Oczywiście, że będzie kilka(naście?) scen, gdzie faktycznie można pewne akcenty dostrzec bardziej wyraźnie (tak jak i raz za czas pojawią się elementy dramatu), zaś końcówka da nam małą podpowiedź dotyczącą uczuć bohaterów, ale tak naprawdę anime jest tylko maleńką częścią wielkiego morza jakim jest manga (gdzie jak słyszałam historia miłosna odgrywa w późniejszej części ważną rolę), tak więc pozostawia nam przyjemny, ale open ending. Będąc już przy wersji papierowej Ourana, to naprawdę namawiam się skusić – W Polsce seria ta ukazuje się pod patronatem wydawnictwa JPF (na dzień dzisiejszy wyszły 4 tomy) i jest to kawał naprawdę dobrze odwalonej roboty z genialnym tłumaczeniem, ładną kreską i dużą ilością pozytywnej energii! ^^

Podchodząc do tytułu od technicznej strony – wszystko jest kolorowe i miłe dla oka oraz posiada tła z prawdziwego zdarzenia ;) Wygląd bohaterów także jest bardzo przyjemny – tutaj należy zaznaczyć, że działalność Klubu zmusza jego członków do częstego zmieniania ubrań, czy tworzenia bardzo abstrakcyjnych scenerii, co udało się fajnie oddać. Muzyka – opening to bardzo radosna i wesoła piosenka „Sakura Kiss” śpiewana przez Chieko Kawabe. Niesamowicie energiczna i poprawiająca nastrój (chyba że jesteśmy bardzo poirytowani – wtedy potrafi doprowadzić do większego szału ;P), a jej dwie wariacje, czyli grane na pianinie i przez orkiestrę, to dobre kawałki, które nadają się do słuchania kiedy czuje się ochotę na przyjemny instrumental ^^ Endingu nie pamiętam, co oznacza, że jakoś szczególnie się nie wybijał – ot piosenka, która nie denerwuje, ale zapominamy o niej w kilka chwil po przesłuchaniu.

Seiyuu występujący w Ouran High School Host Club, to prawdziwa śmietanka. Haruhi grana jest przez znaną także na scenie muzycznej Maaye Sakamoto, głosu Tamakiemu użyczył popularny Mamoru Miyano, albo ciekawostka – aktorka grająca Honeya, to Ayaka Saitou, odpowiedzialna także za rolę Fruits Baksetowego „klona” naszego słodkiego złotowłosego senpaja, czyli Momiji’ego Sohme :) Nigdy też nie zapomnę demonicznego śmiechu Renge, alias Kozue Yoshizumi xD

Zdecydowanie podobał mi się dobór głosów, ale ciekawostką jest to, że seria ta została w Ameryce zdubbingowana – bardzo ciężko mi wyobrazić sobie angielskojęzycznych aktorów w tej produkcji, szczególnie, że rozpoznaję tego, którego obsadzono za Tamakiego. Mówię tutaj o Vicu Mignognie – gość znany jest z Eda z FullMetal Alchemist (słyszałam próbki i kompletnie mi się nie podobał! – brzmiał zbyt dorośle jak na wiek postaci), Faia z Tsubasa Chronicles, Zero z Vampire Knight czy np. Kurza z Full Metal Panic!.

Podsumowując tą długaśną recenzję – OHSHC jest zdecydowanie najlepszą komedią anime jaką dane mi było oglądać. Całość zaliczyłam w dosłownie kilka dni (a podczas roku szkolnego, a dokładniej rzecz ujmując 3 klasy liceum, jest to prawdziwy wyczyn!) – bardzo szybko polubiłam czasami głupiutkich, ale niezwykle sympatycznych bohaterów, kuriozalne sytuacje, w które się pakowali, czy lekkie podejście jakie do serii mieli jej twórcy, jak i autorka mangi, kompletnie ignorując wszelkie zasady (to że Honey i Mori bez oblania roku byli w tej samej klasie przez kilka kolejnych wiosen, to żaden problem xD), a wręcz robiąc wszystko, aby wyśmiać konwenanse i typowe reguły rządzące szkolnymi komediami. Naprawdę z całych sił polecam tą serię – z czystym sercem wystawiłam jej 10/10, bo już dawno tak dobrze się przy niczym nie bawiłam ^^ Po włączeniu odcinka śmiałam się do łez, zaś wszystkie troski schodziły na dalszy plan :)

Co więc mogę napisać na koniec? Może… „Ten kto nie widział Orana, niech lepiej zaraz siada przed monitorem – naprawdę warto!” ;)

Cheers :*