FullMetal Alchemist 2: Brotherhood – Odcinki 16-19

Hmmm… wczoraj wyszedł kolejny odcinek FMA, więc wypadałoby wreszcie nadrobić zaległości ;) Kiedy przetłumaczą 20, ukaże się on jako osobny tekst ^^

Btw mam ważną rzecz do zakomunikowania – pewnym dziwnym trafem zostałam redaktorką w nowym portalu o FullMetal Alchemist – Brotherhood.boo.pl Moja praca tam będzie polegała na tym samym co tutaj, czyli zajmę się streszczeniami odcinków (i ewentualnie jakimś innym artykułem jeśli czas i wena pozwoli ^^). Na dniach zrobię także obrazkowy-odnośnik, który na stałe zagości na bocznym pasku. Oczywiście wszystkich fanów zapraszam do dyskusji ^^

Ale teraz przejdźmy już do odcinków. Zekranizowali TO! W odcinki 19 moja ekscytacja sięgała zenitu bo było to cudeńko w najczystszej postaci ;) Od samego początku Brotherhood czekałam na te sceny xD W paczuszce tej nie zabrakło też trochę smutku – oj, przy 16 zaszkliły mi się oczyska…

ODCINEK 16:

Bracia razem z Winry przyjeżdżają do Centrali. Spotykają Roya, ale ten nie chce im powiedzieć co się przydarzyło Hughesowi. Nasi bohaterowie jednak długo nie pozostają w niewiedzy, ponieważ wpadają na porucznik Ross, która nieopacznie wyjawia im całą sprawę. Mimo, że początkowo Ed i Al obwiniają się za to co się stało, idą za radą Pani Gracii i postanawiają się poddawać, aby śmierć Hughesa nie poszła na marne…

ODCINEK 17:

Porucznik Ross zostaje aresztowana pod zarzutem morderstwa Hughesa. Barry uwalnia ją z więzienia, ale podczas ucieczki kobieta wpada na Roya – mężczyzna spopiela ją na węgiel! Ed widząc ciało kobiety jest wstrząśnięty tym co się stało. Major Armstrąg idąc za radą Mustanga bierze urlop i jedzie do Reesemboolu zaciągając tam siłą także Edwarda!

ODCINEK 18:

Armstrong i Breda zaciągają Eda do ruin pośrodku pustyni – pozostałości po mieście Xerxes. Spotykają tam porucznik Ross! Okazuje się, że Roy wiedział, iż dziewczyna została wrobiona, wiec upozorował jej śmierć, aby mogła spokojnie zniknąć na jakiś czas. Tymczasem podwładni Mustanga postanowili, że złapią tych, którzy za wszystkim stoją i wystawili Barry’ego na wabia. Wszystko by się udało, gdyby nie to, że ich przeciwnikami nie są ludzie!

ODCINEK 19:

Człeko-podobny potwór, który okazuje się prawdziwym ciałem Barry’ego, zaczyna uciekać. Roy, Havoc, Riza wyruszają w pościg. Dołącza do nich Al. Docierają do jednego z laboratoriów i pod przykrywką ścigania zbiegłego zabójcy, chcą je przeszukać. W piwnicach rozdzielają się. Na drodze Mustanga i Jeana staje Solaris aka Lust (udawała dziewczynę Havoca, aby wyciągnąć od niego informacje). Pomimo prób, nie udaje im się jej zabić, zaś oboje zostają poważnie ranieni. Tymczasem Hawkeye i Al znajdują Barry’ego – tak ciało jak i duszę. Chwilę później zjawia się Lust i pozbywa się Numeru 66 po czym chce zabić pozostałą dwójkę. Alphonse robi co może, aby ocalić siebie i zrezygnowaną Rize (załamała się wiadomością o „śmierci” Roya). Nagle zjawia się Mustang i spala Lust do momentu, aż ta nie jest w stanie się odrodzić!

Przemyślenia:

FMA ma jakieś dziwne właściwości. Zawsze mi się wydaje, że nie można już bardziej lubić tej serii, po czym po każdym kolejnym odcinku, moje uwielbienie i tak wzrasta xD

Na początek kilka faktów, czyli do którego momentu w mandze doszliśmy. Poprzeglądałam trochę moje tomiszcza i wyszło, że do 39 raczej zekranizowano całość + fragmenty 40 i 41 (koniec tomu 10). Odrobinkę zamieszali z wydarzeniami, ale w sumie to lepiej. W wersji pisanej autorka uwielbia przeskakiwać pomiędzy wątkami, a tutaj jak już w odcinku jest o armii, to o armii, a jak o Edzie, to o Edzie. Może pomoże to zorientować się o co chodzi tym, którzy nie czytali dzieła Pani Arakawy ;)

Wracając do analizy epizodów. 16 to wyciskacz łez – po dość przyjemnych i zabawnych wątkach dostajemy diametralną zmianę nastroju. Jest smutno, melancholijnie i przygnębiająco. Muszę przyznać, że udało się im pokazać wszystko tak, że mogą zaszklić się oczka :( Szczególnie rozmiękczającą była scena kiedy bracia wyszli z domu Hughesów, a w tle słychać było głos Elicii „Mamo, nie płacz”. Aż się serducho kraje :((( Może ktoś inny stwierdziłby, że jestem dziwna rycząc przy animowanych bohaterach, ale co z tego. Dobrze przedstawione emocje mogą porazić w każdej formie ^^

Był tu też mały fragment z Edem i Winry. Gdyby nie okoliczności, to pewnie powiedziałabym, że są uroczym paringiem…

Btw rozbroiło mnie wsadzenie Lina do więzienia ze względu na brak wizy :D

Idąc dalej mamy odcinki 17 i 18, które są typowym story-twistem. Teraz oczywiście wiedziałam co jest grane, ale czytając te fragmenty naprawdę dałam się nabrać na sztuczkę Roya ;) Cytując Eda: „Skurczybyk jeden!” xD Chociaż w wersji drukowanej było gorzej bo o przekręcie z Ross dowiadujemy się dopiero po całej akcji z 19! Autorka dała nam więcej czasu, żeby powkurzać się na Mustanga, a scenarzyści najwyraźniej zdecydowali, że nie chcą, aby „dobry” bohater został uznany za „złego”.

Pojawia się też tutaj po raz pierwszy pan-złośliwy-koroner, który odegra w przyszłości większą rólkę ;)

Oczywiście oprócz dramatu, nie brakowało w tej parze epizodów także scen komediowych. Armstrong wparzający do pokoju Edzia, demolujący mu zbroję i stwierdzający, że potrzebuje on wizyty u mechanika, rozbroił mnie kompletnie ;] Jest także Roy wesoło randkujący sobie na służbowej linii – tu jednak podczas czytania od razu wiedziałam, że „coś mi śmierdzi” ;p

No i jest jeszcze pod koniec ważna informacja – podczas spotkania Edzia z Ishvarczykami. Wychodzi na jaw kto zamordował rodziców Winry! W poprzedniej wersji scenarzyści wymyślili sobie, że zrobią nim Roya (pewnie z zamierzenia miało to dodać dramatyzmu), ale całe szczęście, że tym razem to jest remake według mangi i nie będą dokładać naszemu kochanemu Płomiennemu Alchemikowi czarnej przeszłości ;) Prawda jest taka, że winnym jest Scar. Jak sądzę chodzi tu o to, żeby jeszcze bardziej przekonać widza/czytelnika, że jest on złą postacią… tyle, że ja powoli zaczynam w to wątpić. Taki sam zabieg zrobiła autorka Fruits Baskta z postacią Akito, a aktualnie znów to dostrzegam w Pandora Hearts i wątkach dotyczących Vincenta. Najpierw bohatera okropnie nie lubimy, potem szczera nienawiść sięga zenitu, po czym zaczyna być ujawniana gorzka prawda i zaczynamy obojętnieć i żałować daną postać. Buuu, a tak lubię mieć kogoś na kim można się wyżyć ;P

Na koniec został nam 19. Totalna rewelacja – inaczej tego określić nie mogę! Walka Roya z Lust to coś na co od dawna czekałam. Do tego mała zajawka tej sceny w openingu narobiła mi wielkich nadziei… i oto jest! Dynamiczna, świetnie zrealizowana i przedstawiająca Mustanga jako cool badassa! Bosko ;D

Postaram się ominąć głębsze przemyślenia apropo ujęć z rozwianą koszulą i zredukuję je dla dobra czytelników płci męskiej do określenia: Roy is hot and pure awesomeness! ;]

Najbardziej zapadło mi w pamięć zdanie „Będę Cię zabijał tak długo, aż wreszcie zdechniesz”, ponieważ wydaje się znajome prawda? Prawie identyczną rzecz powiedział Bradley podczas walki z Greedem i tak sobie myślę… podobieństwo przypadkowe, czy niekoniecznie? Za to zdecydowaną frazą tej paczki odcinków jest „Nie traktuj mnie jak zmoczoną zapalniczkę” – bezużyteczność mokrego Roya jest urocza hahahah xD

Bardzo podobała mi się także scena z Alem! Wreszcie dali chłopakowi pokazać na co go stać! To było dość denerwujące w pierwszej ekranizacji, że zrobili go praktycznie tłem dla Eda. Tak u licha nie jest. Al też jest świetny i ma swoje momenty chwały ^^

Apropo Havoka. Zawsze go lubiłam, ale cóż – nie ma facet szczęścia do kobiet… chociaż… jeśli on zwraca uwagę tylko na jeden atrybut płci przeciwnej, to ja się nie dziwię, że ciągle dostaje kosza ;p

Właśnie! Zawsze wychwalam Brotherhood graficznie, ale tym razem chcę sobie trochę ponarzekać. Okropnie denerwuje mnie design Rizy w niektórych ujęciach – jej oczy są zbyt duże, a twarz jakby nieproporcjonalna. Czasami wygląda ładnie, ale czasami aż boli patrzeć :/

Odcinek 19 kończy się spotkaniem Edzia z tatusiem. Bardzo jestem ciekawa czy konwersacja pomiędzy nimi, która powinna się pojawić w przyszłym epizodzie będzie w całości kopią mangi – jeśli tak, to już zacieram rączki xD

…ech, znając życie nie napisałam o tysiącu nurtujących mnie sprawach, ale zwalę to na wspaniałość dziewiętnastki, która kompletnie wbiła mnie w fotel ;)

FullMetal Alchemist #16 – jakoś nie miałam okazji nic na jego temat powiedzieć, więc postanowiłam wykorzystać miejsce w tej notce ;) Wreszcie skończył on historię Ishvaru, a tym samym sayonara retrospekcje :] Cieszę się, że już wróciliśmy do aktualnych wydarzeń ^^ Ogólnie rzecz biorąc cały tom może i nie miał aż tyle akcji, ale za to był bardzo przyjemny (Edzio idolem hahahah). Szczególnie podobało mi się pożyczanie pieniędzy pomiędzy Royem i Edem oraz fragmenty na północy (brrrrr siostra Armstronga!). Mam nadzieję, że w następnym tomie wreszcie się dowiemy jakichś szczegółów o homunkulusie Sloth – jakby nie było w końcu się pojawił ;) Zastanawiam się też kiedy znowu pokaże się Ling…

Screeny:

Cheers! :*